Menschenwee, Eerste boek, Winter

53

ten. Snuiten, rauw-doorgroefd en verkerfd, doorpokt en bebaard. Spitse, naast vet-ronde, sluike, naast wreedhoekige, en spottende, tusschen vroom-strakke, primitieve boerentronies.

Pruik-haar naast woest-verwaarloosd groeisel, bruine en •grijze stoppels op woestige, grimmige en leuke koppen. Tronies, fanatiek-gestard en valsch, van sluwe boertjes, met ingepriemde smuiger-oogjes, licht en ondoorgrondelijk-speelsch loerend naar elke beweging van jonker, notaris en bode. Eén kring van koppen en koppen, de eerste rij lijven voorop, alleen in rot-plunje te zien ; wellust-koppen met hangende, smullende lippen en vuilbepruimde mondhoeken, naast strak-geschoren gladhuiden, komedianterig droog van trekken. Gezichten van al-vreemde expressies, met halve Shakespearefronts, hoog als muren, Mirabeau-neuzen en mottig wangvleesch; met Dantekinnen, vroom en scherp, bovenkaken van hyena's, buldoggen-monden en bovenlippen met bestoppelde donk're verbrande velkleuren en trekken van gesarde mandrils. Zóó, in dreigkring, ■met brokjes éven zichtbaar, van oranje dassen en kielblauw, stonden ze opgepakt, in den grauwen dag, tusschen het sombre bruin-vale kreupel, hunkerend, loerig, elkaar 't licht in de oogen niet gunnend.

Machinaal-onverschillig met hoog-deunig Wiereland's stem-geklank, en snelle verslikking van halve zinnen zette de bode in.

— Kom f'rrinde, hoev'1 geld !.... twöalf, twoalf geboje.... dertien.... f eertien.... feertien geboje.... vaiftien.... ses-iien.... sestien geboje.... sefentien.... agtien.... agtien geboje.... agtien.... niemand meer ?.... éénmoal.... an-dermoal.... voor-de-derde-moal.... En uitstijgend, zong z'n stem de cijfers, kijkend naar eiken kant glunderig, of ie niet vergat geheime bod-wenkjes op te vangen, van achterste rij koppen, of van bijzij-staanden op 't pad.

Tuinder van Oever had ״geprijsd", stapte parmantig uit kringgedrang op bode aan, om sluiks-zeker z'n kwartje „plok-geld" naar zich toe te graaien. Maar koop was er nog niet mee gedaan. Uit-zich-zelf wetend, dat de heeren 't laatste