Menschenwee, Eerste boek, Winter

5i

«dikke armen de lucht in, in z'n handen nog bladvuil, bukte weer over 't stekelvarkentje, en gaf het, 'n gedachteloos-woedenden duw, dat z'n aapig zwart-gevlekt tronietje even hevig ־uit z'n priemlijf wiebelde. Met z'n voet morrelde ie 't toen weer terug in bladernest, zachtjes, met ingehouen trapjes ; streek ie nog meer bladrommel over 't diertje, 't warmer inbakerend boven z'n stekels. Achter het grauwe kreupel kwam plots gerucht van zware, aristokratisch-accentueerende notaris-stem. Z'n zilver hoofdhaar schemerde al achter de boschjes uit____

— Huhu.... huhu!____ jaagde Hassel, uit den kring

springend, t'met begint ie, kaik, jonker van Ouwenaar hep ie bai sain....

— F'rjenne wa' koud, kermde er een, z'n armen koetsierig -om z'n borst slaand.

— Bar, bin soo koud aa's m'n paip, mokte 'n ander....

— Kruip in 'n stuk hout.... wa' klieterkouse jullie benne. Een troepje kerels, bibberend van guurte, strompelde voorbij, op struikloos padje, armen over elkaar slaand, in woedende doffe patsen....

— Set bloed an.... hai je de skrik van jonker opsoge Tellepan?

— Guur aa's de pest.... nattig.. .. ging éen voorbij, aanstampend met zwaren loop op den bulterigen grond.

Hoesterig en stem-zwaar was de grijze notaris met jonker van Ouwenaar de stoeten achterop geloopen. De bode met 'n klerkje achter 'm, stem-luidde aan. Notaris achterop, bleef zwaar-deftig praten, met jonkheer. Als 'n stoet dringende, waggelende, donkere ganzen, strompelden en bonsden over •den oneffen grond, vol stronken en stompen, de tuinders op bode-geluid bijeen. Notaris had wat te zeggen. Te luisteren stonden ze in 'n kring om 'm heen. Notaris, in 't zwart, — tusschen sjofele plunje-kerels, — met gebaren, deftig, van be-,gemsleerde handschoen-handen, z'n grijzen levenslustigen kop, z'n diepe rijkelui's-stemklank, vertrouwelijk-hooghartig boeren en tuinders toesprekend, glimlachte met ironisch gebaar van