Menschenwee, Eerste boek, Winter

48

liekenhater als ie was, en belust om, waar ook, ze 'n trap te geven. — En nou kon ie 't t'met niet zetten, dat die rooie Koo 'm zoo lijmerig had gezegd: la sitte da beesie.... hij, die geen kwaad in zin nam, en puur sien had, dat tie s'n eige trekhonde, aa's-tie woedend was, so maar d'r poote knelde, tusschen de deur, van puur f'nijn....

Overal, van kreupelhout en zijpaden uit, klonk stemgerucht van tuinderslui in de gure dag-donkering. Van uit 'n duister dichtgegroeid opkronkelend, hobbelig dwars-pad, kwam ouë Gerrit op 't kringetje aan met den radeloozen Karner, die nog geen borg had, overal was opgebonkt tegen lollende of tartende kwaadwilligheid, en help-jezelf-maar-egoïsme.

Nog stonden de koppen met pofpetten en kleurige platte dekkertjes, gebukt kijkend naar 't stekelvarkentje, dat Barend, uit lust tot verzet niet met rust liet. Met z'n hand, bevilt in 'n stapeltje rotte bladeren, stond ie tegen 't prik-bollige varkentje te schudden, om 'm aan 't loopen te krijgen. Maar 't diertje, dat langzaam z'n zwart kopje, door de ruggeduwetjes van Barend, uit z'n prikkel-lijf liet wiebelen, deed alsof ie loopen wou, maar niet kon.

— Kaik ! daa's Barend, stem-zong verbaasd 'n tuinder, achter het kreupel uitloerend.... wa hebbe wai nou an de hand ?.... 'n bunsem ?....

— Nee frind, spotte Barend, 't poapie van 't Pieterstroatje.. kaik.... f'rsalderemente.... kaik se snuut.... twee drup-pele woater 't poapie uit 't Pietertje.... kaik van angst moakt ie 'n kruissie.... op s'n aige ....

— Is 't werachtig ? gierde de tuinder in 't kreupelhout, en metéen stapte ie den gulzigen kijkkring in.... Ik wou d'r al puur segge.... stonk ie van dat soon uur in de wind. —

— 't Is hier niks op hede, zuchtte ie naar Karner en Hassel toe, die opgedrongen stonden achter ruggen van kijkers, en knorrige kerels, die zwaar stampten van kou, en duivelsch nijdig elkaar vroegen of meneer de notaris nog niet inzetten, liet....

— 't Is hier niks op hede, hoestte Reldering weer uit----