Menschenwee, Eerste boek, Winter

47

tuinder-pachter, roomsch, met vrome handen, den kleinen "'t brood uit den mond pikkend. Maar 't most t'r nou maar uit, vond Karner. Ademloos-öp van 't harde hinken, smeekte ie 'm voor 'n paar gulden hout borg te staan, dit jaar alleen. Maar Wipper hield zich verontwaardigd, juichend innerlijk, dat zoo'n krenterige ketter bij hem kwam bedelen.

— Wa, f'rsalderemende.... mó je main?.... zong z'n Wierelands geluid in haastige stemstijging,.... wa' bin ik van je ?.... wa' hep ikke.... Waai borg f'r karnemelk !.... sel mooie klus sain.... f'r wa vrag je sain nie, an Geldorp.... die hep de loodpot. —

Onrustig door 't kreupelhout keek Karner naar den notaris, of ie al begon, maar nergens zag ie 'm meer. Hij hoorde wel aan den toon van Wipper, dat ie 'r niet om dacht 'm te helpen.... die uitzuiger,.... die dief.... die had nou z'n brood veur vier....

Weer loerde ie naar voorbij drentelende tuinders, of 'r éen tusschen zat. Daar zag ie Kees Hassel, den Strooper. . . . verdomme, dat was 'n vent, as die maar had.... maar die was zelf luis-arm van beroep. —

Te vroeg waren ze, de tuinders. Nog wat gescharrel was er om den eersten koop. Barend Swart had met z'n beklompten voet 'n stekelvarken uit kuilerig bladnestje gerold.

— Kaik lui.... daa's krek 'n prikkebaas.... riep ie naar 'n troepje dat zijn richting uit drentelde. Staan bleef 't bij Barend.

Een ouë tuinder, Koo Bergert, hinderde 't dat ze 't beesje kwaad wouen doen.

— F'rek la' sitte da beesie____la sitte.... binne tuikige

muisesnoepers.... toeë!.... la sitte da beesie.... se heppe 't t'r warm....

— Verroest,____ hai. . . . wil puur nie loope.... jai luiwammes, lachte Barend____ ik sel f'rbrande aas 'k s'n snuit

sien---- wacht!____ kaik!____ 'n duwetje op z'n test....

kaik, net de poap uit de Pieterstraat.... wa 't 'n smoel....

Dat was berekende zet van Barend tegen Koo, hevig katho-