Menschenwee, Eerste boek, Winter

43

ambtenaartjes eerste klas. — Op één had ze al lang 't oog, 'n. heel piek-fijn heertje, 'n rijk, wellustig slap-blond mannetje,, maar chiek, ruikend naar odeur, met lokkende snor en stree-lend baardje, en zooveel geld as tie maar wou.... Die most se anhake, hebbe, al kwam de onderste steen boven, hem met z'n duiten, z'n chiek, z'n geurtjes en odeurtjes. En hij wou haar ook, maar d'r lijf alleen. Alles sloeg ze af, en toch maakte ze 'm vuriger door 'r verleidelijke gekunstelde boerinne-onschuld. Hij, ouderloos mannetje, zwak dobberend, afgezwabberd, wou iets om handen, was ambtenaartje geworden .... later burgemester.... misschien ! .... zoekend naar rijke heere-boerdochter, die z'n afgezwabberd lijf wel hebbe wou.... Toen, in één verkikkerd op 't frisch-wellustige lijf van Guurt, 'r blonde haaraureool, 'r fijn snoetje.... Maar veel gegeven, weinig meegenomen, nooit iets kon ie bij 'r gedaan krijgen ; niet eens mocht ie d'r met 'n zoen besmakkeren. Ze had 'm gezeid dat als ie 'r hebben wou, ie maar met 'r trouwen most. Hij stond wel op zich-zelf, en dertig jaar, kon ie doen wat ie wou.... Maar van die platte familie gruwde ie, die ruwe broers, die vuile moeder.... Daarom draalde ie.... En zij voelde z'n dralen. Sluw, hitste z'm met 'r lijf-mooi erger op, zich nog minder gevend dan eerst. Zoo was ze 'm gaan beheerschen.... En nou most ze zich bekennen, dat ze hem toch ook wel aardig vond, met z'n manchette, en z'n blondkrullend snorretje vooral, met dat gleufie in 't midden,, en z'n zachte kijkers, z'n goeie netuur.... o ja alles vond ze mooi an 'm. Maar 't meest was 't 'r te doen om z'n duiten,, z'n lekkere duiten....

Dat ze zich prachtig kon maken, dat ze baas over 't ventje was.... zij met 'r dijen, waarachter ie zich verschuilen kon,, zonder dat z'n neuspunt te zien kwam. Maar hij wou, durfde maar niet. En zij, doorkoketteerend, met andere jongens van de plaats en van Duinkijk en van de sekretarie, dat ie dol werd van heetige jaloersigheid. En de anderen gebruikte zij om 'm op te winden, metéén te laten zien, dat ze maling aan hem had, en dat kerels als boomen om 'r heendrongen, naar^'n.