Menschenwee, Eerste boek, Winter

4i

mi Jan en alleman dat ie doe.... 'n wijd skandoal.... Nou lest, mi Sint Jan mosse Annie en Geert.... mosse ze 'n poar nuwe laarse.... hai gaift g'n sint.... strak-en־an komp ie thuis.... stroal!.... En hai an 't danse.... de guldes rolde sain broek uit.... sóó, langs se paipe op de vloer.... Da' ware sullie bai aa's kippe hee ?.... Se heppe grabbeld en vochte.... Hai was smoor.. en niks het ie sien.... ha ! ha !.... ha ! ha ! ha !....

Wat 'n beeste, wat 'n maide.... nou binne sullie skoene goan koope.... Ho-je-wi! wa 'n pinkebul ! —

Gieren deed Guurt, met 'n bord in 'r hand, wild op 'r dijen patsend, dat ze schommelde.

— Hep jai Kees nie sien maid, vroeg dwars-vreemd en stroef Dirk er tegen in.

— Kees ? Kees ? sien ik t'met nooit.

— Wa ? en Grint dan, sain buurman ? Kom je'r nie meer ? Skarrel je doar nie ?.... en se seun ?.... is da doan ? verdomme. ... Die jonge was puur mal op je....

— Wa ? die staive hark ? die .. kikker.. è.n main blouze seg !.... gierde Guurt je, wild naar achter stormend, met vingergetrommel op borden.

— Houw doar smoele.... kaa'n g'n tuk pakke.... schorde Piet slaperig-stemlui van den grond, zich wild in protest, met lijf-lawaai, omdraaiend.

— Vrek, kom bai je, goedigde Dirk, zich aan den anderen kant van den kachel neersmakkend.

— Guurt, denk 'r an, één uur!

— Ja, stem-gilde ze uit 't achterend, ja sel d'r sain!

Om één uur moesten ze weer op, spitten, spitten tot oneindige troosteloosheid van winterdonkering over avondvelden kwam droeven.

En Guurt bleef met ingehouen, geluid-dempende bewegingen vaatwerk-rommel beploeteren. Haar princessekopje roezemoesde. Zij was de mooiste meid van Wiereland. Iedereen had 't gezeid.... en ze wist 't zelf ook wel. Ze had wel nooit wat geleerd, maar de jongens keken d'r an, of ze 'r t'met allegaar teg'lijk wouen. Maar mooie Guurt wist wat ze waard was. 'n