Menschenwee, Eerste boek, Winter

39

de Ouë en allen nu snauwden mee, van lamme kemedie, ge-sanik van dit-en-van-dat, scholden eruit voor luiwammes, die gluipertjes wou maken. En stil snikte ze door, zonder dat ze zich met 'n woord meer verdedigen kon. Uitgesuft zat ze weer. Niemand die voelde wat ze had, wat ze leed. O ! leed ?.. leed ?.. Nee, pijn had ze niet. Alleen zoo raar, zoo doovig, zoo rare banden kruislings over d'r hoofd, gespannen ! en zoo knellend, zoo stevig.... En niks, niks meer kon ze onthoue.. Ze huilde weer harder.... Guurt keek 'r an, met d'r glimlacher ige blauwe oogen, of ze zeggen wou : hou je je aige moar stiekem van de domme, je bin immers zoo sterk aas 'n paard....

Dirk grabbelde 'n pijp vol, met kop in de tabaksdoos ge duwd, en Piet diepte mee in. 'n Paar minuten bleef er stilte-gepaf van alle lijven. Alleen Gerrit en de vrouwen vouwden de handen, prevelden plechtig-mechanisch dankgebed.

— Seg Ouë.... kristus! wa he'k 'n pain in main polse.... kristus !.... main klauwe !.... saa'k verbrande aa's 'k weet hoe 'k sitte mot.... jesis wa pain.... main stuit....

Afbrekend eigen zin bleef Dirk op z'n doorbarste spithan-den staren____

— Nou Ouë, murge goant beertje d'r an — Met 'n schonkigen draai van z'n zwaar lijf keerde ie zich naar Gerrit, 'm drie maal zwaar boerend vlak in 't gezicht. Vader Hassel keek bedrukt.

— Tjonge, daa's te vroeg, f'rdomd, daa's te vroe-eg, zang-zeurde z'n stem.

— Nou maor, hai goant, daa's main werk.... ikke hep 'rlol in.... Ikke hou van da werkie.... Aas 't poar weke verduufle gong he'k g'n fait meer... .nee... .nou mot tie... .jesis! me sai laikt of 'k spersie-bedjes maok hep.... da verrekte diepspitte..

Dirk was rood van stille woede dat de ouë tegensprak, woede die aan kwam stuiven in bloedvlekken op z'n woest-kakigen wreeden kop. Z'n vlassige brauwen gramden in dreiging naar elkaar, en z'n kaken beefden. Dat was z'n grootste hartstocht, slachten ; zelf 't mes in 't plooiige nek-vette van 't varken te vlijmen, 'm bij z'n strot te smakken, dat ie spartelde, dan 'm te zien rochelen en hooren gillen, met bloed op z'n handen,