Menschenwee, Eerste boek, Winter

38

zich uit, in zangrige stijging van Wierelands spreekgeluid, godverjenne, waa't is t'r t'met mi je veur.... ik sien je kwalik 's murregens....

— Wa ?.. wa ?.. wa sait tie ?.... wa sait tie ? .. .. schrikte vrouw Hassel öp uit 'r sufkijk over het kale land.

Piet brokkelde weer onverstaanbaar iets verder, met uitge-builden mond, stamp-vol van uien en aardappelenbrei, die z'n lippen overdrongen. Telkens greep ie met z'n grauwe vuile mod-derhanden in de pan, rondwroetend tusschen breiklodders, om direkt weer in te stoppen als ie met beklemming van zachtroggelende ademhaling, ingeslikt had. Zoo aldoor met vollen mond blijvend, wou ie spreken, iets driftigs uitstooten, dat brabbelend wegsmoorde in z'n uienkauwsel.

Vrouw Hassel zat te wachten, maar hoorde niets meer.... Eindelijk na zware ademhaling, kraste er stemgeluid op, had ie alles doorgeslikt. Guurt, naast ^,m, zat te giegelen om z'n gulzig geslobber, lachend, lijf-schuddend achter haar dikke handen.

— Nou moeder, wa' kaik je aa's 'n skoap.... f'rjenne!.... je sou main broek lapt hebbe.... d'r sit 'n gat in.... daa' k'r t'met deurvalle sel.... hai je da nou weer f'rgete ?.... bin je dan t'met fe'gete daa'k 'n broek droag ?.... geep.... dwarrel!.... wa skeel je.... ?

— Sai vergeet puur d'r kop van d'r romp, woedde de Ouë.

— En.... ne.... de bloedworst, hai je 'm kloar moeder, vroeg Dirk er loom midden in.

Vrouw Hassel zat met inspanning naar 't stemgekruis te luisteren, vol angst-trekken om d'r ingevallen mageren neus. en mond, vooruit al voelend, dat ze wat leelijks te hooren kreeg. Maar herinneren van bloedworst en broek deed ze zicli niets meer. Al wat zij haar voorhielden was nieuwtje, hoorde ze nou pas voor 't eerst, meende ze.

— Ja, ja, stamelde ze in verwarring terug.... ik wee nie

wa main skeelt----ik bin d'r puur f'rskote van kinders!-----

En zwaar te huilen begon ze.

— Seg waif, bier nie.... valt rege sat.... snauwde hard