Menschenwee, Eerste boek, Winter

36

II

Guurt, de mooie blonde dochter van Gerrit Hassel, kwam; op 'r fameuze dij, met 'n groote witte schaal grauwe erten aan־ sjokken, en 'n pan uien met aardappelenbrei, die vettig smeulden en geurden in wasem voor d'r uit. Guurt was de mooiste blonde van Wiereland, met zwaar-korpulent, hoog boerinnelijf, rompig-rond en heupmollig, dat droeg, droomerig fijn klein hoofdje, wonder-blauw starende oogen, fijn poppig gezichtje, potsierlijk-lievig, teer en damesachtig in 't zware zonneblond van haardos, kontrasteerend-pronkend op 'r vetten schommelenden vleesch-groei van flank en boezem.

Vrouw Hassel zat stil-ontdaan, met 'r huilerig gezicht vlak voor 't raampje op den weg te kijken naar de kale tuinderijen, en de goor-gele hooi-klampen. Haar versmoezelde trekmuts zat scheef-achterover, en de eindkrullen ervan hingen slapvuil langs d'r slapen. Even blies 'n geraas door 't vertrekje, en hoog-plechtig sopraande de staartklok 't twaalfuurtje uit, na eiken slag meetrillend 'n zangerig geluid als van tooneelklok, die vreemd-bekorend-sonoor, 'n nachtelijk spanningsuur aan-luidt, in melodrama.

Achter in den stal, rumoerden de jongens binnen, zich in. haast ruw neerschuifelend met stoelen aan tafel, beslijkt van grondwerk, overal langs schurend met hun modderplunje, gulzig laag bukkend in dierlijken vreetstand voor d'r borden.

Ouë Gerrit zat in gemakstoel, tegenover z'n vrouw. Plots zakte stom z'n kop op de borst; kruisten zich z'n handen in krampigen bid-buig. De jongens en vrouw Hassel brabbelden wat meê, gejaagd.

Gulzig-spraakloos begon er geëet, klikklakking van lepels op borden en schaal, die naar alle richtingen getrokken werd« Piet had zich zwaar-vol opgeschept, ruw-weg bij-lepelend, dat het donker klonterde op z'n borst, erwten met vet en kleine ertusschen gesnipperde vleeschbonkjes. Dirk kauwde, kauwde langzaam, zwaarder, met bij-zijduwing van kaken, en schoof na iederen hap z'n vuile lepel in de schaal, langzaam, lang-