Menschenwee, Eerste boek, Winter

34

dat haar man 'r geranseld had, sjokte ze weer stil-droevig voort, alleen brandende pijn-plekken voelend op 'r lijf en handen..

Eergisteren nog had ie 'n paar mooie ronde bollemanden gekaapt, 'n stel witgeschuurde klompen en 'n nieuwe over-schieter.... Donders, vaa'n arme kerel, dat had 'm even heel erg gespeten, maar 't stond 'r zoo zalig voor.... Niet lang was de bedenking. Door z'n bars boeren-verstand, wrokkig, eigenzinnig en steenhard-achterlijk was de gedachte gegaan dat 't maar 'n zuiplap was, hij er toch nies an had. Listig en bij-geloovig, dat was ie, bang en brutaal. En gisteren had ie alles aangedurfd.... Zoo, in de zon had ie staan blinken, de overschieter, en de mandjes 'n eind verder, en bij 'n ander de witte klompies. 't Was plots in 'm gaan kriebelen, hij had zich voelen bleek worden, gejaagd, kloppingen op z'n borst, in z'n strot, hooger op naar z'n kop... .En opgejaagd in zichzelf gromde 't : da mo je hewwe Ouë, da mo je hewwe.... Er was licht in z'n oogen geloensd, raar valsch licht, als uit de oogappelspleet van 'n kat die 'n vogeltje met stil lijf en zachte kop wending alleen beloert. — Z'n handen waren gaan woelen in z'n broekzakken en voor ie zelf wist of 't kon, of niemand 'm zkg, had ie 't beet, beet, beet, schuurde ie met z'n stille juichstem langs brandende hebzucht, die nou te blakeren lag, wild in z'n strot, had ie 't ding in knelkramp vast, schroefvast en daverde z'n hart in geweldsbonzen, dat z'n ooren dicht suisden van woest genot. Zoo was ie weggehold, keek ie strak voor zich uit, zwaar, lang genietend, om te voelen hoe 't afloopen zou.. .. met 't heete steel-gevoel in 'm, zoo zalig zoet-spreidend over z'n harsens, dierlijk genietend van eigen benauwing____ En dwars door vage-angst-van-pakken, lol dat

niemand 'm in den weg was getreden, dat ie dadelijk kwam, waar ie wezen wou, dat 't dadelijk kon geduwd in z'n kelder en daar begulzigd met z'n oogen. Toen, alleen z'n wijf thuis, kon ie 't raak-zeker wegstoppen waar ie wou. Eén huilgento was uit 'm gevloeid. En gisterennacht had ie 't weer gezien. Tranen van ontroering had ie zitten schreien in z'n kelder.