Menschenwee, Eerste boek, Winter

27

trap tegen de deurluiken gegeven, omdat alles zoo stom-gesloten en potdicht-sarrend 'm beloerde.... Vroeger elke plek besnuffeld!.... Wat had ie al niet mee gepikt, toen de weduwe nog leefde.... Damesskoentjes met gespeltjes.... brokkies van dat faine goed mit kanten skulpies.... En linte!.... en grafbloarkranse.... en zilveren suikerlepeltjes.. .. En plate en kemieke poppetjes.... Elk jaar wat.... En armbande.. gevonde in den tuin na 't krikkete.... En damespetoffels.... van sai.... so glad as 'n mol om d'r over te straike.... En meiderokkies.... onderrokkies.... gekleurd.... En dames-rokkies, allemaal geel mit sai.... prêchtig ! En twee peresols .... rooie.... he !.... hè !.... da was mooie woar.... En wa lai da nou allemoal kloar voor sain !... precies hoe en wanneer ie die dingies gekaapt had.... Dat nou allemaal had ie gevoeld dien ochtend in dien tuin.... En de heeleboel zoo maar verstopt, nauwelijks verstopt achterof, in 'n vuile hoek, bij 't vat gepekeld vleesch, achter an, in de donkerste kuil, daar, in 'n groot zwart hok, ,waar niemand kwam, dan hij zelf, zachies an met stukkies en beetjes afgeschut. Daar lei 't verknaagd en beskimmeld 'n beetje. Maar daar lei 't. 't Was toch wel lollig weest da' s'n waif soo'n vuilpoes hiete, soo klieterde en stonk t'met van 't smeer.... Da se nooit-nie keek na d'r kelder, en da hai, alleenig, bai skoonmoak 't eerst rondrommelde.. .. En.. .. daGuurt d'rde koning te raik mee was da sai d'rniksmee van doen had.... ook soo'n skoone !.. Wel lollig toch da' hai nou joar an joar, veur skoonmoak sorgde doar.... en al die hoeke... da' t'r leê, z'n spulle.... rustig.... bestig.... Soms kreeg ie zoo'n vreeselijk verlangen er naar te kijken dat ie 't niet uithouen kon. Dan moest ie zien, 's nachts, als allen snurkten en ronkten. Want na z'n zware ziekte sliep ie weinig, lag ie soms halve nachten wakker, en dan was 't maar prakkeseere .... met open ooge, tegen 't donker beskot van de bedstee.... Ja dat had ie daar nou allemaal staan.... Nou kon 't verrotte voor zijn part, as ie maar wist, dat ie 't had, dat 't van hem was.... Zoo voor zijn eige ööge en hande. .dat ie 't kon grijpen en zien wanneer ie wou. — Maar 't zalige ook was, dat geen