Menschenwee, Eerste boek, Winter

26

aanzien, met oogen die besefloos wijd vraagstaarden, staarden naar wat ie nóu daan had. Plots was ze heviger in grienen uitgebarsten en had ze krampzwaarder snikken uit d'r borst gescheurd. Daar kon ie dien ochtend met z'n gedachte maar niet van af. Hij was 'n ongeluksvogel. Nou dattie wel dacht 'n beetje rust te krijgen, werd z'n wijf mal, stapel. En al maar had ie aan dat grienende mormelgedacht, met telkens stijgende woedevlagen, bij elkaar harkend nijdig de blaren, tot gouïge lichtduintjes, rond groen-brons en roodgegloeid boomgeglans. Midden in z'n harken, hoorde ie weer d'r snikken. Zoo mal, woestgillend en heesch had ze gegriend, 'm al maar ankijkend. Toen, in-één, was dolangstig door 'm heengeschokt 'n gedachte, die ie zichzelf bijna niet voorhouen durfde.... aa's z'n wijf, z'n bloedeigen wijf nou d'r maar zoo deed om sain te snappen, om achter de waarheid te komme van z'n rommelen in de donkere kelder hoekjes, als d'r niemand was dan zij. Angst-zweet was er op z'n lijf gewazemd, en zwel-benauwing had ie in z'n gorgel gevoeld. Nou, la die dokter moar klietere, had ie gebromd, die hep gekoop seure.... hai sat t'r mee......in huis......hai.... hai alleen ! da' verrekte waif!.... da lamme waif !.... f' r' wa sei dokter nie wa' d'r skol.... dan wist ie t'met'.... waa's 't puur uit! —

'n Jongen die 'm zag staan, stil met z'n hark, had toen, midden in z'n woedend gemopper geschreeuwd....

— Haei! Hassel.... Blommepot!... .mo je niet strak-en־an na huis.... je waif stong op wacht.... t'met al 'n uur!....

En teruggeschreeuwd had ie — ״vast nie, la moar stoan".... lacherig gemaakt, valsch, want de buurlui, en 't heele stedeke wisten al, dat z'n vrouw zoo raar deed. Telkens dien ochtend weer, was de angst in 'm teruggedraaid, dat ze zich zoo maar hield, die feeks, die lintwurm, da sluwe kreng. Want in den laatsten tijd had ie voor haar veel minder z'n steeldrift verborgen, had ie al 'n beetje gerekend op 'r vergeetkop. Zichzelf inpratend, dat ze zich toch vergiste, dat ze werkelijk zwak. van kop was, had ie gauw afgeharkt om te kunnen snuffelen in de winterkasten of daar t'met nog wat lag, dat ie hebben wou. Bij z'n rondgaan, langs den tuin-achterkant, had ie 'n.