Menschenwee, Eerste boek, Winter

22

men verkaatsend, — liep Gerrit raak op z'n woning aan, 't Hie-landsche pad, dat uitkeek op weiland en tuinderij. Daar was 't deftiger, met krenterige nette huisjes, nienw. Stil, op 't grof-bekijde weggetje, stond, in zonnehoek 'n omroeper te schreeuwen met dreun-zangrige slagen op koperen bekken. Na iedere roffeling, rochelde ie uit z'n lesje.... dat t'r venafint gesmakt sou worde krek ses uur in de Groote Hoorn, om paling. Dan sloeg ie af, dat z'n koperen bekken vlam-sidderde en vonk-ketste in zon, begon ie weer eentonig voor 'n konkurent te ratelen,.... die smakke sou veur Sinterklaas op bloedbeuling, kenijne.... varkesboutjes èn -soo foort.

In de woonkamer, aan den weg, zat vrouw Hassel, met 'r rug naar de kachel, dof omgonsd in 'r ooren, vol van dreun-slagen van bekken, versuft toch, als sliep ze met oogen open. Achter haar stoeltje rookte 't benauwd, lichtelijk in brandlucht. Bij 't kamer-instappen zag ouë Gerrit dadelijk dat haar schort aan 't branden was, over de kachel te drogen, gehangen.

— Ho !.... hoho !.... waif'.... wa sije nou te suffe

je skort.... kaik toch minsmeroakel!.... stoan te smeule.... reuk je dan nies....

Met schrik-gezicht, draaide vrouw Hassel om, wild grijpend naar d'r schort. Ze had ook even wel iets vreemds, geroken, iets smeulerigs, maar 't was 'r weer door d'r hoofd gegaan, omdat ze niet begreep wat 't kon zijn, heelemaal niet meer wetend dat ze d'r schort voor de kachel had gehangen.

— Wa vergat ze leste taid tug alles en alles.... Hoe was 't gods-in-d'r leve mogelik. Nou had se d'r eige nog so gesait.... Nou dénk je d'r an.... en nou, na 'n paar menuute allegoar rejaal vergete.... vergete.... Tranen kreeg ze in 'r oogen. 't Maakte 'r zoo bang, zoo huilerig en zenuwachtig. Ze voelde wel onrustig dat er al 'n poos lang wat mals met 'r gebeurde, in 'r kop vooral, maar ze kon niet vatten wat, wat.

Ouë Gerrit was op z'n kousen door den stal heengesjokt, had even naar z'n beesten gekeken, en was moe-huiverig op■