Menschenwee, Eerste boek, Winter

!8

natte moddergreppels 't land over, bij 'n buurman van Hassel, •die met wat mannetjes verderop te spitten stond.

— Nou gaat-ie bai Ronk, f'rek, die stong, van morge t'met an seve uur op 't land.... f'rek, hai hep g'n hand veur ooge sien-en kenne, hep sain noodig......

Piet lachte nijdig, draaide zich om en loerde op den waggel-rug van Bolk, die kleiner nog wegzakte in de lage greppels en dwergelijk donker, moeilijk-bang door de nauwe padjes heen-modderde, om te zien of 'r wat voor 'm was bij Ronk.

— Half seeve ? vroeg ouë Gerrit 'n beetje ongeloovig.. .. wie hep sain sien ?

— Ikke, rumoerde Piet, ikke.... ik stong juust op de dors.. mos net voerbiete hoale.. . enne.. vlak veur 't raampie he'ksa in sien.. 't was donker buite aa's de pest.... wa' stinkende stuit....

— Wa sel 't dan hier bloase hewwe, bibberde ouë Gerrit in elkaar schokkerend van kou, dieper handen z'n broekzakken indringend, opsjortend z'n kleeren, in nauwe kreukels om z'n lijf. En plots voelde ie wat lekker 't voor hem was, zoo vroeg, in winterkilte dat Piet de koebeesten voerde. Donderemente wa' koud kreeg ie 't nou....

Piet was weer zingend naar z'n hei gestapt.

.... Die zai t'met niks van de kou.... jong bloed.... — Gerrit bibberde en blauwde.... Heere.... as nou s'n waif moar nie so suf was as lest ; was t'met 'n merakel.... Wa' s'al niet vergeten kon.... — Wa' keek oue Bolk zuur, oud k'nijn.... hu.... hu !.. .. wa stong ie jammerlik te sukkele en te klietere.... brr. !.... nou sou ie moar s'n tukkie doene.. lekker.... kachel.... buik nog vol....

Langzaam sjokte ie, schouer-krommig 'n greppel door, dobberde over braak brok grond, naar z'n huisje. Om drie uur stapten Dirk en Piet op, lebberend hun kopje leut. Maar daarna, voort, voort, met 't warme spoelsel nog in hun maag, stil in de leeggegrauwde oneindigheid, tot vier. Rondom de stille werkers kwam avondland aandonk'ren. Heel de lage lucht hing vol paarsig-grauw geschemer, lag vaal te nevelen, droef-duisterend