Menschenwee, Eerste boek, Winter

17

voor 't antwoord, kijkend met gretigheid naar Dirk, die weer zwaar-zwellend in kracht, door panderige aardplaten heen moest bonken.

— Wa hakke ?.... die raize , da's louw, die hakke se omm'rs selfers

— Hoho!.... hoho ! veur 'n skeet en acht knikkers wille sullie wel....

— Goe je.... mürrege.... goe je.... mürrege, neusklankte hooger Bolk onthutst.... se hewwe main neudig, al wi'k veur 'n sint p'r uur, puur nog nie.... da mo je gloowe hoor!....

En weer opgehitst door angst en hongerbesef, klaag-vroeg ie voort met zangerige, Wierelandsche stemstijgingen :

— Nou gain gaintjes Piet.... moar. ... wee jai nou niks ?

— Wie mo je hebbe.... main,.... of m'jaosie, lolde Piet terug.

— Wa jonge kop.... de heule tait m'r gaintjes.... neegtien jaor t'met.. ..

— Da lieg gie.... neegtien en drie maondjes.

— In de eeuwighaid gaintjes.... goff'rdeeë !

— Nou, mag nie ?.... wa ken main jou mikmak skeele.... mo'k nou al griene, wa jou Dirk ?

— Daa's net, daa's net, bibberde de oue Bolk, zwakkelijk neus-brommend voor zich uit, strak de spithei inkijkend, met oogen vol tranen van guur windgescherp. Z'n kop was paar-sig-bestriemd van kou, en nattig klefte z'n wild verwaarloosd achterhoofdhaar, grijs-kroezend z'n nekdoek in.

— Hee Jaa'n, d'r is puur 'n herberg in anbouw.

— Wa nou ?

— 'n Herberg, rejaal in anbouw, lolde Piet met 'n slag van pret op z'n been, — d'r hang 'n droppel an je kokkert !....

— Bars jai, snauwde Bolk verlegen 'n beetje, haastig met vlakke hand z'n stompe neuspunt vegend. Nou was alles daan, dood.

Droomerig-droef zei ie goe-dag en sukkelde, ingekrom-pener dan ie aangesjokt was, weer weg, strompelend door de

2