Menschenwee, Eerste boek, Winter

!6

kon ie as se d'r van begonne.... nou weer die lamme kerel, had ie ze moar....

— Koot'rs.. .. koot'rs, gromde ie vlak naar de spitkuil, ha'k ze moar.... ha'k ze moar.. .. donderejeune ! .. ha'k se moar.. ééne poar hannekemoaiers.... lee 'k t'met g'n honger.... Bevend kneep z'n traanstem door de ingedrukte neusgaten.

— Debies !.. de fent is daas, sarde Piet.... hai hongerlaie.. hep ie de smoor in.. hai hongerlaie !.. .. ken ie begraipe.... drie beeste op stal.... fier beere mest!.... main lieffie.... w'mo-je-nog-meer, zong Piet sar-hoog in deklameertoon met 'n hoonbuiging naar Bolk.

— Bars jai, gromde Bolk, met tranen van windkou in z'n oogen,.... godskristes.... koebeeste,.... ha'k moar koot'rs..

Weer kwam er schrei-droefnis in z'n stem, die stil, voor hem alleen uitweende z'n smart.

— Dubbel debies ! hoe he'k nou 1.... schamperde Piet, gain kooters?.. .. enn . . enne al die je. . die je ampart speult hep bai Jans.... in 't pertiekie.... seg 7... . 'n ouë bok lust vast nog 'n groen bloatje.... wa jou oue ?....

Bolk draaide zich nijdig om, met z'n rug naar Piet. Dirk zwoegde door, spraakloos. — Rondom was grauwer, late mid-dag-somberte over de velden aan 't verdroeven.... Op akkerverten, hier en daar, was drukker beweeg van spitters dan in ochtend, silhouettig, zwart-vagelijk toch, in het wazig winter droeve grijs-grauw. De lucht dromde zwaarder van regenwolken, en windstoot en loeiden op, bulderend rondgie-rend in dollendans, op de leege wijdte van 't bronzen land. Schimmiger uit alle hemelhoeken woei aan, scheemrige wolkenjacht. aansliertend, wijd-alom, in reuze-donkering naar horizon, grauwiger opgeblaas van vale wolkenkoppen, monsterlijk verwrongen met al droeviger schemerschijn op angst-looien wolk-gezichten. En stiller nu, in roerlooze effenheid stonden de donkere erfjes en achteruitjes van Bikkerstraat, vertriestend vaal, in barren grijns.

— Hep je ba.i Neelis de Borstel niks.... niks te hakke ?...., informeerde schuintjes, nog eens de Ouë, onverschillig toch