De Jordaan, Mooie Karel

6o

— Laat 'r de pukkels krijge in 'n geultje.. die woekeraarster...

— Die trut fan Hamburg leeft selfers fan borrege en uitswendele...

— Die praatjesbek!

— We hebbe je daur, mins!

Plots sprak Karei beklemd-ernstig:

— Manne ... we binne allemaal bij mekaar maar arme schoffies....

— Lieg-ie... ikke... ikke bin 'n bastoard fan Broekhuis,... lolde Piet de beltwerker.

Karei ging stroef voort, bedwongen-ontroerd toch:

— We motte te-alle-tij je mekaar bijspringe...

Een heet gejoel loeide op.

— Wij gane,... sprak dreigender nu Karei,... mit 'n handkar fan Barend Veer teuge de hooge brugge op... krak-krak... piep-piep seit-ie... hou fast je borstkas... nog één duwetje... al pers je bij je eige je asem d'r uit!... As wij d'r binne... mit hijgende bekke... dan komme de rijke an de andere kant fan de brug... mit haarlie auto's en toeters en se glijje d'r of... Oele!

De joelende massa spoelde de hekelende woorden van Karei onverschillig weg. Burk had den danskring rondgebedeld en meer dan een oolijken duit bij mekaar gehaald voor Aal-Mie. Hij grabbelde het bijeengebedelde in een rooden zakdoek te-zaam voor de oogen der Pinkstervierders en riep toen schel Daan Ruggegraat voor het venster, onder het trapgeveltje,

— Héé Daan... kapotjas... pettedief,... ferskijn feur 't angesicht fan de betaalmeister!

Karei zwaaide den doek vlak afgemikt op den raampost. Daan Ruggegraat lachte en zijn nek wierd bloedrood onder het bukken.

— Posnikkie Koarel... da hei-je fijn feur mekaar getimmerd.

Karei schaterde, in milde vreugde.

— Seg Mie:... eirlijk ferdiend... op de toon!

Jubelend-jolig zong hij weer:

De bakker sloeg se wijf al mit de heete pale

Trut van Hamburg: sufkop. —