De Jordaan, Mooie Karel

54

Doch verhit in zang, muziek en dans, golfde al wilder feeststemming de wemelende buurt door. Het gehos, gegil en gegrol der Pinkstervierders verslond de zwelgende straat.

Onverwachts schreeuwde stentorisch Daan Ruggegraat, hangend met gladgeschoren, vurigen nek over een éénhoog-venstertje onder een smal-waggelend trapgeveltje, naar Karei, dwars door lawaai en dol-hotsend ge-hiha:

— Hei Koarel... Koarel... bedel wa pitte feur Mie!

— Wa Mie?

— Mie uit de Wije...

— Wa Wije?

Buren lichtten toe, in gretige hulpvaardigheid:

— Aal-Mie... die negocie fan je hep... allejesis... doen nie soo brammig! ... Je bin tug auk gedaupt!

— Soo'n janboel?

— Se mot fan 'r krot!

— Die smerotser fan 'n huisbaas... Bart... jaagt 'r temee de keije op feur dolk heitjes skuld!

— Soo'n Alva!

— Se flugt in 't want fan angstigheid,... raspte een vrouwenstem uit een kelder.

Er wierd heet en bar heen en weer gevloekt en aftakelend gescholden, en allen roerden tegen elkaar in den snapper. Aal-Mie was een doodfatsoenlijke weduwvrouw uit de Kromme, drie-hoog-vóór, die zwaar ploeterde om haar zes kleine kinderen een schralen hap te bezorgen. Met knoestige zenuw-rheumatiek lag zij op stroo, als een verdraaid skelet, uitgemergeld. Al weken lang had Karei haar niet gezien op de Lindengracht. Er wierd onder de menigte gebulderd en gedreigd tegen Bart,... als hij het lef had een stoelrug van Aal-Mie te roeren, dan zouden ze... zouden ze...

— Sóó... smak je 'm ofer veen en plas!

— As... as Loe uit de Vinkestraat 't haurt... hep-ie se bekomst... Die klooft 'r Bart se pit fan mekaar!

Mooie Karei grinnikte wild, en tegen wielengeraas in kreet hij luid:

Pitten: geld. — Dolk heitjes: vier kwartjes. — Snapper: mond. — Kromme: Palmgracht. — Pit: kop. —