De Jordaan, Mooie Karel

52

witjak, cancaneerden, de grove armen oorkruikig de heupen opgewrongen, breed-komisch in rij, drollig-springende kerels tegemoet.

Karei stond omwemeld van tierende buurtgenooten. Hij danste nu vlak voor Oome Dorus; vóór diens half-in-schaduw-gedoken, zoet-voos riekende vodden- en beenenloods.

Plots schoot Mooie Karei uit:

— Jerdaners... manne en wijfe fan je wélste!...

— Hiep-hiep-hiep... hoeraaa!... gilde de opgepropte menigte.

Leife prefester Otto Otto!...

— Ikke dans... vervolgde Karei met stoeisch jolijt in de hel-lichte oogen,... op de nagedachtenis fan Koos de Kleermaker...

— Halleloeja!... wierd er kliederig, ironisch-vroom tusschen gehuild.

— Hoera!... schreeuwde een kleinzoon van Bokkebek.

— Hoeraaü!... Hiep-hiep... hoeraaa!

— ...en fan Kee Spek... fan 't Ouwe Franse Pad!

Burk had het eindelijk door het straatrumoer heenge-

schreeuwd.

Een oorscheurend jubelkrijschen klonk rond Mooie Karei. Op Kee Spek met haar bebloemden zomerhoed, pronkten de Willemstraters verzot mee. Stel je voor: de oudste en pienderste danseres van de beis! Zij was pas gestorven, ruim zeventig. Een week vóór haar dood had het koene frommes nog op den toon rondgezwierd. Nou was zij er niet meer. Door Karel's plotse herinneringswoord leefde Kee weer rokkenzwaaiend, temidden der Pinkster-vreugdige Willemstraters.

Tante Jans, de vischbakster uit de Wijde Gang huilde, en Trijn de mosselen-verkoopster schaterde van pleizier. Mooie Karei danste een tango-wals, terwijl hij virtuozelijk speelde en zoo grootgeestig zong. Zijn omwaasde stem, hoog-zuivere tenor en welluidend-zoet, toch droef en van tragische ziels-accenten doortrild, bootste nu een orgel-triangel na

Frommes: vrouw. —