De Jordaan, Mooie Karel

494

Jezus, jonge.,. heb fól mit sneeuw gelege... sóó... mit skeppe ... .soo bekans an de kribbe...

— Moar... moar... heb... heb ... heb-ie 't dan sellefers gesien?... hield Teuntje stijfkoppig, tóch schuw voor iets spookachtigs in het verhaal, vol.

Ant wou ook wat zeggen. Ze leek zoo gelukkig, dat er een beetje geduldigheid en rust was in de woning; dat er eens eindelijk geen gevloek en geschimp weerklonk.

— 't Kindeke heb nog nie kenne sien, mannetje... 't Heb nog nie kenne spreke... Maar de herreders allegaar fan't land, mannetje,... die hebbe alles gesien, haur... en de beesies, in de stal... die hebbe gesproke as... as groote mense... soo in 't donker... en al de paaredjes ofer de heele... hééle wereld hebbe gehinnikt...

Teuntje, vaal-bleek, bleef peinzend de groote en gekleurde kwikballen, die lokkend gloeiden tusschen de scheemrige takjes, begluren. Zou hij die scheepjes magge... en die fijne zilveren fluit? En dat geklofte Kerstklokkie?... Maar Wimpie gluurde gulzig mee naar alles wat broertje Teun beloerde. Hij datte... ikke ditte!,.. Hij móst dat Kerstmannetje, heelemaal ofersneeuwd, mit se freeselijke rooie jeneferneus ... Goskrimmenijtje... om je een aap te giere... foor skool!... En die gouwe trompetter most hij ook... die soo fijn stong te glimme onder de marsepein,... en de sinesappele...

Plots vroeg Sientje beklemd, turend naar een paar roode wantjes die stroef-koddig aan een tak hingen, als wegwijzertjes naar al de geschenk-geheimpjes:

— Was 't er auk soo stil moeder... as, as ... as nou ?...

Ant's hart scheurde van verdriet. Maar zij bedwong zich,

werkte haar tranen weg en antwoordde kalm:

— Krek soo stil kind... Alleenig hebbe de Engele ge-songe... gesonge haur je?... Eire sij God in den Hauge...

— Kanne me die nou auk nie haure, tante Ant?... vroeg een blond jongetje met starend-blauwe droomoogen, het fijne neusje vlak voor een wiegelend en goudglanzend wonder-