De Jordaan, Mooie Karel

493

Corry leunde schuin achter den stoel van vermoeide en uit-gemagerde Ant, vlak in de schaduw, tegen de donkerroode bedgordijntjes. Alie hielp gewillig en de kindertjes joelden en tjilpten bij ieder lichtje dat weer opging of uitdoofde. Flonkerende loovertjes, appeltjes, goudvlechtsel en zilverdraad, papieren bloemen en stukken kerstbrood hingen tus-schen den spar in. Groote en luttele geschenken schommelden aan draadjes onder de warrelende schemertakken.

Greet, in vrome ontroering, antwoordde telkens zacht-moediglijk Teun, wiens stemmetje heel klaar klonk in de stilte van het vertrekje, wanneer de kinderen hadden uitgejubeld bij een ganzenbord-spelletje op den vloer, en hun kopjes chocolade met zoete gretigheid leeggelikt. Want Greet had hem en d'anderen tezamen verteld, van Maria en Jozef en van de herders die in een duisteren beestenstal de geboorte van het Kindeke Jezus begroetten.

Teuntje, met goudweerschijnende oogjes, dwaalde in ongedurige gedachten overal rond. Hij keek in godvreezende ontdaanheid naar de zilverglanzende, bepluimde piek die het roetige zwart van de zoldering inboorde, en naar de witte watten op het boompje die als sneeuw te glinsteren scheen.

Hij ontdekte telkens wat anders tusschen de stralende ballen van gekleurd glas, tusschen de mandarijntjes en het glinsterende zilverstrooisel. En teer klonk zijn stemmetje toen hij aarzelend vroeg:

— Hep... hep t'r auk... auk gesneefd, op 't dak... op... op 't hééle dak?... Hè Greet?...

Greet, blond-bekoorlijk in haar schuchterheid, wist niet wat zij zeggen moest. Want zij herinnerde zich niet of er in Bethlehem, in de warme landen óók een winter bestond. Maar Teun keek zoo smeekend en kinderlijk-vroom, dat zij maar dood-rustig loog en glimlachend antwoordde:

— Gelijk jonge... skoon!

Alie schoot haar te hulp:

— Of 't gesneefd heb!... De heele stad fan 'tkindeke