De Jordaan, Mooie Karel

481

op een slaapkrot bij Houtboot aanlandden, een luguber bovenlogementje waar Karei altijd eenige keeren op den reutel kon luimen, naderden zij elkaar vertrouwelijker; begon Zwarte Piet al losser en ratelender te dreigvloeken.

Met een ijselijke verwarring en onder een verstokte, half-waanzinnige uitgesletenheid van gedachten, vertelde hij Karei van zijn vroeger misdaden-leven, met gapingen van jaren en jaren. Telkens liet hij overdreven feiten van heden en verleden door elkaar springen. Hij verhaalde ruw-groot-sprekerig van zijn moord-met-opzet... Ja, hij was een der gemeenste boeven geweest en hij zou sterven als een verworpeling. Bestig. Maar dat alles kon hem geen zier schelen,... de hemel hong zoo hoog... daar kwam toch nooit een levend menschenkind bij!...

Hij praatte door in verwarde zinnen en Karei luisterde, eerst ook in een soort van klamme verdwazing, naar het beschonken beestmensch. Ze smonselden van krib tot krib vlak bij elkaar, in het borende, riekende donker.

Karei wierd zonder dat hij zelf wist waarom, plotseling hevig gekweld door een niet meer terug te dringen verlangen naar de Jordaanbuurten. Hij voorvoelde in doffe, stompe benauwing, dat een of anderen dag tóch het allerergste met hem gebeuren ging. Dat hij ziek, zou verrotten tusschen de zieke meiden; dat hij zou verrotten tot in zijn merg.

Daarom wou hij terug nog ééns naar Ant, naar Greet, naar Alie, naar al de deerns met wie hij zoet en zelfvergeten had gevrijd in een kort, maar bedwelmend geluk. Neen,... aan Corry mocht hij nooit meer denken. Die lente keerde niet weer. Die meid was zoo hoog boven hem uit en hij was zoo laag gezonken in mannen-verdierlijking en armoe, dat zij nauwelijks meer voor hem bestond. Och, als ze nou zijn rauw drankstemmetje zou hooren schuren in zijn heesche drankstrotje! Zijn dolle, smartelijke liefde wrong zich om tot een woedenden, hijgenden haat... Hij zou haar kunnen wurgen, met genot, met... met... Wierd alles nu weer afschuw van zichzelf en van Corry in hem? En terwijl de booswicht Zwarte Piet hem

Op den reutel luimen: op de borg slapen. — Mooie Karei

30