De Jordaan, Mooie Karel

462

Want Karei zag er uit, onmenschelijk-vergramd, alsof hij hem in tergend geweld op slag zou vermoorden.

Er klonk gedempt angstgemompel door den menschen-kring. Karei hoorde niets, zag niets; had alleen in zich de starre bezinning van zijn geweldige vuistkracht en zijn boksersmacht. Hij zou Frans neerslaan, neermokeren, zooveel keeren als de schooier maar kon verdragen. Karei zag niets dan het sidderend-witte gezicht van Poort, de weerzinwekkende mondgroeven en de zwarte, vreeselijke oogen boren, boren in zijn oogen. Karei, stikwoedend, besefte plots, dat Frans van binnen verborgen in onrust beefde.

Mooie Karei, schoon tijden-lang ongetraind, vocht weer als vroeger in den ring. Wel voelde hij dat hij te zwaar op één been doorzakte en zoo hij een linkschen hoek kreeg tegen de rechterkaak, hij voor het vloertje zou gaan. Maar Frans, beduusd, aarzelde en kreeg midlerwijl een paar vreeselijke gezichtslagen. Een dreuning gonsde door zijn kop en toen Karei hem een rechtschen op de maag stompte, kromp hij dof-kermend in elkaar. Door een paar vlugge opstooten wou Poort zich bevrijden, maar Karei, koel-wreed, viel weer uit met een hamerslag op de al gewonde kin, een linkschen door een rechtschen nagerammeid.

Frans, onder een soort van adem-afsnij denden snik, zakte half-bewusteloos weg. Zoodra Poort zich kreunend halverwege overeind-wrong, bonkte de schrikkelijke vuist van Karei weer op Frans' kin neer. Onder een hevig-trillenden pijn-gil tolde Poort om, knock-out, met zijn smartelijk-verkrampte tronie tegen den moddervuilen vloer.

— Die is effe misselijk!... hoonde Doodskop wreed.

Mooie Karei stond met de volledige macht van zijn heele wezen zwijgend rechtovereind, het vreeselijke gelaat in onbarmhartige rust. Het woede-licht in zijn zélf nog bloedende oogen scheen uitgebluscht. Hij had geen haat en over-winningstrots, als jaren her tegenover Loe de Bokser, om Corry te beschimpen!...

Duitsche Elsa, uit haar vermoeienis gewekt, keek naar hem