De Jordaan, Mooie Karel

4ÖI

— Schorem... d'r uit... leeg je lel... opstappe op de fïelesepée!...

.. •stond Karei in zijn volle, lenige lengte hoogopgerekt vóór de kroegdeur. En hij sprak met dreigend-opgekropte moord-drift in zijn stem, onder helsche opflikkering van de bloed-doorspatte oogen:

— D'r feroert se-eige hier geen vin!... Die d'r uit gaant bijt ik se strot af of trappel ik neer!... Ikke mot 't eerst nog effe oferdoen mit die swarte schooier daar!... Dat is mijn fidusie nou!

Naar Frans Poort wees Burk met ijzigen overmoed, terwijl hij de deur sloot en een vochtstroom, kil als uit een keldergang, van de nachtstraat meezoog achter het opbollende kroeggordijn.

— Fan dronke Karei... fan 'n lijnschieter winne... oele!... Win d'r fan nuchtere Karei... Eén fan ons tweeje mot... mót hier blijfe... op de mat... Jij of ik sal 't f'rgokke!...

Frans Poort die evenmin vrees kende als Karei, overrilde nu toch een vreemde angst. Hij smoorde een gedachte-kreet, want Frans voelde dat hij verloren was. Als Karei Burk op dien ijzigen, inwringenden dreigtoon sprak en zijn schrikkelijke oogen zoo staal-hel brandden van toorn, wierd alle kracht-geweld in hem salmgetast tot een onoverwinbare vechtmacht. Want niemand anders kende Poort, met zulk een woesten hartstocht, bedwongen soms door zulk een koele vecht-bezonnenheid.

Er klonk even hoogop geraas en geklank van glazen en kannen, en een bang-hartelooze vroolijkheid van stemmen gonsde. De boeven drongen traag achteruit en toen wierd het heel stil in de rumoerige smook-danskroeg van Stiekeme Thijs.

Weer, maar nu prangender van dreiggang en gebaar, sleurde Karei Burk terugrukkenden Frans Poort smadelijk bij zijn das naar voren. Poort begreep, dat hij niet kon toespringen als een paar uur her, op het waggelende kamperslichaam. Hier moest hij ten uiterste rammen voor zijn leven

Lijnschieter: droomer. suffer. —