De Jordaan, Mooie Karel

Schepper,... enne jij sit onder God's skaduw!...

Plots, een kwartier vóór sluitingsuur, verscheen Karei Burk uit het laaggezolderde deurtje van Thijs' ״privé".

Zijn oogen waren gedrochtelijk paarsrood opgezwollen. Over zijn vaal jammergezicht, dat nabloedde uit een gleuf-wond bij den slaap, lei een afzichtelijke wreedheids-trek, als bij een naar prooi hunkerend roofdier. De pooier Rooie Piet greep naar zijn mes, terwijl hij Dubbelzes aanstiet, in benauwing voor geweldspleging. Onder de boeven klonk een ontzet geschreeuw, zacht geroep en verbazings-gemompel.

Karei in zijn volle lengte, liep naar de wilde-straatglanzen-weerkaatsende café-deur. Vast ging zijn stap en hij leek plots geheel nuchter. Toch zei Karei geen woord.

Frans Poort, naar wien Karei nauw omkeek, staarde hem beduusd na. Van zoo een ontzettende taaiheid, zoo een zichzelf zuiverend weerstandsvermogen had hij geen sjoege. Ze dachten allemaal, dat Burk met een gekneusden knar diep-ingezonken zat te krimpen van pijn en ellende, tusschen de jeremieerende troostmeiden.

— Weer bonje ?... Motte se mekaar weer ereis fatte!... jubelde Frans Vroolijke-Sijs, die ieder bakkelei-partijtje in opgewonden vreugde genoot.

Ook Poort besefte in ijzergrauwe onthutsing, dat er iets ergs gebeuren ging.

Elsa, grauw-groen van hevigen schrik, beefde aan handen en voeten.

De Zeedijk-benden kenden Burk's grenzenlooze stoutmoedigheid, zijn niets en niemand vreezende natuur, die in een opschuiming van drift, feller zelfs en heet-wraak-gieriger kon uitbarsten dan bij zijn angstwekkend-sterken broer Stijn.

Karei bleef even dralen voor het kroeggordijn. Maar toen tegen sluiten Stiekeme Thijs, die schijn-kalm was gebleven onder het vernielen van wat stoelen bij het vecht-rumoer, eenige gasten begon op te porren met woeste boert:

Sjoege: begrip. — Knar: hoofd. — Bonje: herrie. —