De Jordaan, Mooie Karel

453

ridderlijke instincten als vrouwenheld geleefd, als onbedwongen minnaar. Tegenwoordig tobde hij mat en lamlendig over alles. Hij onderging wel niet in zoete stilte een bezinnende afzondering; daarvoor was hij te gewond van binnen, te opgejaagd door eigen twijfel en gekrenkten trots. Maar toch mijmerde hij meer, als hij een oogenblik schuw het raadsel van zijn eigen tegenstrijdig bestaan zag lichten. Waarom deed hij het eene gemeene niet en het andere gemeene wel, vroeg hij zichzelf smeekend af? Waarom wél verdierlijking en verkromming onder den drank en onder de meiden; waarom wél een snikkend vergaan en waarom géén oplossing tusschen al de oplichters, boeven en beroovers van Zeedijk en Burgwallen ? Karei wist het zelf nauw, Hij kon dieper in, — kreunde de zondaar zoo jammerlijk in hem? Oele... liever bleef hij de razende rebel en verliefde vagebond, — niets van zijn eigene, hem vastzuigende dwarsheden verklaren. Alleen voelde hij, dat geen sterveling hem ooit meer tot d&t krijgen zou.

Toen drie dagen later Frans Poort Karei Burk weer koel-sarrend dwong, Duitsche Elsa van een wellust-kerel vrij te ranselen, klemde Burk zijr» gewelds-knuisten krampachtig, in heete zenuwachtigheid op elkaar en gromde een vreese-1 ij ken vloek.

— Blaas nie met je aars de lamp uit...! schimpte Frans nijdig terug.

Duitsche Elsa die er bij stond, sidderde voor Burk's dol-woest dreiggezicht, en ook Frans begreep dat het meenens wierd met Mooie Karei. Neen, Karei ging alleen onder door uitspattingen met vrouwen, door drank en gevecht; door niets anders. Want telkens braken oerkracht en bezinning bij Burk door en raasde hij tegen Poort, tegen Elsa en de heele roofbende los. En was voor Frans' jaloezie en wrok dat eigenlijk niet hetzelfde ? Neen, want dan kon Corry hem nog blijven zien als den vroegeren Karei. De hartstochtelijke meisjesgek die zich met zijn eigen driften verminkte, moest door gemeenheden omlaag, door roof, chantage en pooierij.