De Jordaan, Mooie Karel

452

hartstocht ademde. Maar... wat hij vannacht gedaan had voor euvelen naast Elsa, neen, dat zou hij nooit, nooit meer doen. Poort, de sluwe schelm en vreemd-hebzuchtige, mocht Elsa op roof en chantage africhten, hij zou er zich niet mee moeien; maar zelf als onheilspellend lokaas zich laten uitwerpen. .. nooit en nooit! Hij zwoer het zichzelf, dat hij liever als een vervuilden bedelaar, een zwerver wilde opgebracht worden en verrotten in een gevang-krocht, dan ooit weer een wijf een vrijzetter te geven met scheeve oogen. Ging die vervloekte Frans hem opnieuw sleuren naar het ongeluk, dan zou hij zich uit zijn hulpelooze zuip en beverij zien óp te werken en den vent in één genadeloozen greep wurgen! Want die adder, dat zwarte serpent bracht hem tot al het gruwelijke. Kapot, kapot aan zijn eigen ongebreideldheid,... dat begeerde Karei zélf; hoe sneller hoe zoeter... Maar boef, pooier, als de inbrekers met hun gemeene hondenkoppen en tijger-tronies, als de chanteurs an schaamtelooze beroovers om hem heen, dat was hij niet en zou hij nooit worden. Iedere vezel van zijn wezen vocht in Karei tegen roof-misdaad en chantage. Heel zijn hartstochtelijke natuur en zijn hevig temperament verachtten dit stoffelijk hunkeren naar toe-eigening. Hij wou vechten voor wat hij liefhad in de liefdevrouw; hij begeerde het bedwelmende avontuur, maar koen en eerlijk. Hij wou veroveren zijn liefjes, doch met zijn eigen macht, met eigen mannelijke macht en zonder verleiding. Maar zoo iets als met Elsa bleef handwerk van het laagste allooi. Al zijn angst en smart verschrompelden in dat bedrijf tot een harde gierigheid en berekening. Hij had geen ingebeelde genietingen meer. Ontzettend was hij door de uitbarstingen van zijn zinnennatuur verbeestelijkt, maar in hem bleef altijd een milde, zachte deemoed, een heroïsch verlangen naar de vrouw die hij liefhad. Dat was nu zijn heimelijk, kuisch ontberen.

Zoo woelde hij, verhit en slapeloos, op zijn bed. Angst-wanhoop overrilde hem en deed koude huiveringen stollen in zijn bloed. Vroeger had Mooie Karei alleen op zijn ruw-