De Jordaan, Mooie Karel

38

hij wanneer zij hem bekeek. Dat op zichzelf leek Karei al een tartende zotternij en stak walg in hem om eigen bedrijf. Hij, Jordaansche Burk, de lachende duivel, dol-verliefd op een vrouw, en toch dat zeurderige sammelen en zaniken om haar schaduwig wezen heen? Zoo een doodskop! Zijn liefde voor Corry leek hem soms een soort van dronkenschap, een soort van uitzinnige hartstochtelijkheid, die hij nooit en nimmer temperen kon. Zij gaf hem altijd een inwendige beknelling, die hem tegelijk een vreugde-dronkene en een mis-troostigen zeurder maakte; die hém, ruwen donder, tranen in de oogen brandde van rauw en scheurend hartzeer. De liefde voor Corry was een verlustiging en een angst-onrust, een onbestendige verrukking en een pijnigende jammer. Mooie Karei vreesde haar onstuimige eigenzinnigheid, haar gemelijke grilligheid, haar wreede, alles trotseerende koppigheid en den bekoorlijken, zoeten vleiklank van haar lokstem. Hij verachtte zijn eigen laf en half-stikkend bezwijken telkens, voor heel haar verleidelijk wezen. Hij, Karei, dol en razend op een deern die hij nooit de rijpe lippen had stukgezoend; van wie hij niet wist of de huid over haar lieve armpjes zacht-fluweelig aanvoelde of niet! En toch had zij zich verachtelijk te grabbel gegooid voor vreemde schavuiten,... dat verloopen lommerdbriefje! Ze hadden op haar getrapt als op een vuilnishoop; ze hadden de deern vernederd en verguisd. Nóg beefde het in Karei van wraakzucht op de schooierige schenders. Was dat nu niet een soort van voorbeschikking, dat hij, juist hij zijn brutale handen zoo verlamd voelde tegenover Corry? Voor alle andere niesses bleef hij nog even kil-onverschillig als vroeger. Hij lokte en koesterde en speelde soms, om ze te zien trillen en hijgen. Hij randde ze aan met scherts en ironie, doch onder één woord van teedere overgave overheerschte hij al haar lichtzinnige durf. Doch in zichzelf ontraadselde hij niet het vreemd-dubbele van zijn wezen: het strenge en het luchthartige, het wrang-meedoogenlooze, het genotzieke en het teedere, het weemoedig-gelukzalige, droef-blije bij jool, muziek en dans. Telkens nam hij zich