De Jordaan, Mooie Karel

426

bracht dronkenschap in de voeten en knarsende kracht in het hoofd. Drang doorprikkelde heel zijn wezen om één te zijn met muziek en rhythme... al wist hijzelf niet wat rhythme was. Al wat de bioscoop in het stikke-duister, hevig of treurig of verrassend van schokvreugde en menschelijk eerherstel, in drama's liet voorbijschimmen op doek, dat danste hij in velerlei danssoorten uit. En al dat stappend-strakke en rhythmische achteruit-treden, dat ombuigen en wringduwen, dat rakelings en schuifelend nemen en terugdringen, dat glijdend-losse, het was voor Mooie Karei een zoete begoocheling, een wellust en een razernij. Geen der souteneurs-meiden doorhuiverde zóó de dans-hartstocht. Karei voelde de drift niet trillen door hun armen en lendenen. Hoe wierd hij niet licht en ijl als een vogel, en hoe voelde hij zich soms niet zwevend opgenomen in de doorkliefde ruimte, als weggetild in een wervelwind! Rooie Sam en Frans hadden hem opgehitst, dat hij tusschen den rijkdom moest dansen, in de groote weelde-nachthuizen, bij Amsterdamsche Willem, bij Margona of ״Donker Trianon". Dan zou hij geklofte strijkjes hooren. Die armzalige botsers en toeteraars hier kenden niks. Dat bleef maar grof hossen en grof duwen en stooten en op elkaar springen, en uitglibberen over het gestampte vloerhars. Dat bleef maar dol draaien en zwaaien, met een kluif augurk en een plak ei tusschen de lippen, en dan uitblazen!...

Karei schreeuwde terug en vloekte:

— De niesses fan de Jerdaan danse mooier as jou besem-stele fan de rijkdom... veul mooier, leeleke rammenasbast! ... Se hebbe 't in d'rlui bloed... Maar se motte mijn nie meer... Ik bin 'n fuile schooier... 'n smerige bietser.. Ik kots ossegal ofer haarlie gouwe tonkraaltjes... wat?...

Karei foxtrotte en stepte er tusschendoor, dan met een stugge verstijvingsfiguur en een beheerschtheid die hem zelf verblufte, dan lenig-los en licht als een draaiwiel. Het was hem al-eenderlei: shimmy of jazz. Hij haalde een ongeranselde dansmeid van den beschilderden muur en hij dwong haar te steppen, al maar te tippelen, zonder vermoeienis. De muziek