De Jordaan, Mooie Karel

420

omging. Toch... alle Zelfverteedering sneed Karei rauw zijn wezen uit. Hij wou van zijn vernietiging, van zijn wisselende wanhoop en onrust, niemand iets laten zien; althans géén bewustwording van eigen ondergang in hemzelf laten merken. Daar zat hij nu weer tusschen de pronkende dellen en de gokkende zuip-kerels.

Mie Kuil, die een zware sigaar lurkte en met befloerste oogen keek, schreeuwde Karei schunnigheden toe, waarom de oude straatdel naast haar vleierig lachte met opgekrulde neusvleugels. Mie kon Karei wel uitschelden zoo fijn vond ze hem.

— Bekatter jij je knul... nie mijn... weerde Burk schertsend af... Ik kom nie fan Waterfeen en draag geen blauwe kousebande...

Het sloeg zeven uur. Het danskroegenlicht was ontploft en de zieke schemer vluchtte traag naar halfduistere hoeken.

Zingende torens klonken t'allenkant de straat door, in de donkerende stad. De boeventronies doken vaal en bleek, scherp en wreed-strak óp in het schelle lampschijnsel. Alcoholreuk zoog wrang door de gelagzaal. Rooie Aal in haar citroenzijden korte-mouwtjes-blouse, begon schijnboertig Karel's zakken te leegen. Ka Giljotien zoende hem, om Rooie Aal te ״bedekken", de lippen droog. Burk walgde, walgde van al het liederlijk vrouwgespuis. Maar hij lachte grinnikend-zat en hij schreeuwde terug, dolle opgewonden schimpwoorden, en hij dronk, dronk ontoombaar.

Hier, op den beruchten roof-Zeedijk, bedwelmde Mooie Karei zich weer in een vreemde stelligheid van wil, aan het heet-verdorvene. Hij snoof fel-gulzig den scherp-zoeten en snijdenden prikkelgeur van den alcohol. Hij snoof de vermengelde geuren van bier, cognac, jenever... Hij hapte walm en zwaren smook van pijpen en sigaren. En het ver-doovende geroezemoes van de lage, schei-opgloeiende dans-holen en kitten, 's avonds laat,... hij ging er altijd weer éven wrang in teloor. Karei bedwelmde zich aan de zwoele lichaamslucht der mimosa-achtig-riekende vrouwen en hij snikte met hun wee en schaterde met hun schrijnende jool.

Bekatter: beschuldig. —