De Jordaan, Mooie Karel

4i6

Karei, ondanks zijn dronken gedachten-warreling, begreep zelf dat hij zich poen moest verzorgen; dat het zoo niet langer blijven kón in zijn vuns-grauwe verwaarloozing van lijf en lendenen.

Maar toch weigerde hij van Frans alles, wanneer het uit de hebberige pootjes van Elsa kwam. Dat kon hij niet van zijn eigen verkrijgen... nee... dan brak zijn streng voor goed!

Met kittelende scherts, met ongeluk-voorspellenden ernst hield Frans in-barmhartig aan, en ook Elsa smeekte liefjes plots mee, afgericht en met de oogen opgejaagd door Poort, dat Karei leenen moest, anders wierd hij één luizenberg! Hij kon het toch zoo gauw mogelijk terug-besollemen; met een duivenplatfoksel... met een bokspartij... met een dansnacht-verdienste, als hij even maar een lijntje spande...

Doortrapt, listigjes, vervlocht Frans eigen belangen, Elsa's belangen en die van Karei door elkaar, met veel geveinsde hartelijkheid en bange ontdaanheids-deelneming in zijn vreemd-zachte onderstem. Het wierd zoo zoel en geurig in de lucht,... ze klonken en Frans bestelde al meer. En Karei zoog whiskey en jenever in, bijtend-brandend op de heet-gulzige tong.

Burk raakte rebelsch. Er gromde opstand in zijn wroetend berouw. Hij bleef opgewonden en onverwachts weer staarde hij voor zich uit en begon kniezerig te grommen. Hij jammerde heel even en hij wou wat zeggen over Corry. Maar er kropte iets diks in zijn keel; zijn dronkemansverdriet kon er niet uit. Verlegen stotterde Karei:

— Ikke... skaam... me., me ei..ge... rot!

— Zoo.

— Ikke... mot me... late opneme... in... 't Karthuiser-hoffie... as... as frijwillig pomper...

Toch begreep Frans hem en Karei voelde zich weer huilerig geroerd door Poort's goedheid. Met trillende stem erkende Karei dat alléén Frans hem snoof en alle rauwe ellende en verdriet met hem meeleefde.

Er moest ook een nieuwe harmonica voor de nachthuizen

Besollemen: betalen. —