De Jordaan, Mooie Karel

4o6

dronkemanswijsjes. Hij slurpte daarna op den Zeedijk zijn biertjes en als het er tusschen vechten wierd, hielp hij gul met twee ontzettende vuisten. Want niets en niemand vreesde hij en alles durfde Mooie Karei aan. Hij passagierde 's middags met de snollen, die droef-goedhartig wel al hun hebben en houwen met hem wilden deelen. De verliefdsten hadden een gouden-randjes-kop-en-schotel en een Marokaansch gevlochten pronkmandje... ״feur se bulle"... voor hem gekocht. Want ook rampzalige dellen waren dol op Karei; op zijn rijzige lengte, op zijn zoentoet, op zijn losse, onvergelijkelijk-licht gaan-en-staan als hij niet kachel lei of in waanzinnige heftigheids-stijging van driftbuien losbarstte. Zijn zeemanspet, een fijn-blauw Rotterdammertje, stond hem immes mooi. Hij was zoo behendig, slank, zoo sterk en zoo een roekelooze lefgooser. En nou hadden ze Karei voor haarlie Zeivers, in alle buurt-verknochtheid; keken ze zich zot aan zijn heerlijke lampjes en zijn bijt-mooien, elpenbeen-blanken tandensnoet.

Guns... hij kon alles van ze gedaan krijgen... Voor hem zouden ze zich kapot vigeleeren zonder vernedering.

Maar in klare oprechtheid weigerde Karei hardnekkiglijk alle geschenkjes en té teedere overkruivingen van zijn hart. De beleedigde meiden, met verschrikte kijkers, gesperd van verbazing, sloegen hem haar kleeren woedend de oogen in en scholden den Jordaner dan bont en blauw, al weerde hij af met verzoenende boert, omdat het innig-aanhankelijke en weerlooze van sommige meiden hem toch zoo diep ontroerde ...

— Nie soo molle, doedelsakspeulsters... ik bin d'r ook 'n tiroolder fan de berge!...

En tot Geert Slenteraar, wiens kale kop met een grooten nieuwen hoed pronkte, lachte hij, wijzend op zijn hoofddeksel:

— Hé,... bij jou ook al maansferduistering?

Hij haalde zichzelf een paar broodjes en hij at 's avonds met het smonselende gajes gelijk, zoo maar uit het knuistje. Karei, opgehitst en verblind, hoorde niets anders dan het

Kachel lei: dronken was. — Gajes: volk. —