De Jordaan, Mooie Karel

₃₉8

blonde ridder van de Jordaan, op wiens uitdagende daden en stoute streken de heele buurt onverkoeld verzot bleef, een buurt die hij in zijn almachtig-eentje heelemaal alleen, met luchtigen spot en zwier terug-beminde; deze man, die ook wel eens een enkelen keer een beetje weemoed-in-humor en een beetje verdriet doorstond, had nog het oneindige geluk een vrouw als Corry te ontmoeten, zoo mooi als Frans nooit een meisje had gezien, die de drieste kerel, om een bloedend ongeluk, smadelijk van zich had wagen weg te trappen; een vrouw die toch nog, na schande en afstraffing, droomde en ijlde van haar Karei,... al wou ze hem nooit meer zien.

En nu, tegenover deze stormige, toch zonnige natuur van Karei Burk, Frans' eigen galgeel, brak, verrimpeld leven. Tegenover het glansgloriën van Mooie Karei, zijn alle-geluk-smorende gevangenis-cel, zijn giftig-beslopen jeugd en nu weer zijn vreugdelooze liefde voor Corry.

Hij was vroeger in zaligheid en angst, door zoete, diepe, duivelachtige instincten van zijn steelhartstocht gefolterd, en later in de verdoemenis van het gevang, verbitterd en vol walg en verachting tegen ieder ding gebleven. Bij hém, Frans, zonk alles in eenzaamheid en duisternis weg. In zijn vergrauwd bestaan ziedde weer woelig gedrang: wrok, schrik, gruwel en afkeer, opgehitst of verzwakt door vloek of gebed van zijn smart. In verblindende drift sleurde zijn phantasie hem mee naar het lonkende feest der begeerten, maar daar achter grepen de ellende en de donkerte, en doofden het licht van zijn geheime gedachten uit. Van een die gezeten heeft, rook een ieder soms plots de gevangenislucht. Je kwam nergens meer in,... je verleden,... je verleden!... Toén hoorde hij, in droomklank, al vreemder een stem: Corry, die heerlijke vrouw, zou nooit van hem zijn.

Zijn benevelende haat — eerst inwendig verzwegen en toch in eigen zieleduister gulzig gevoed, — tegen Karei en zijn wraakplannen ontsprongen alleen aan zijn nauw-opge-merkte of speelsch-verdrongen liefde, die klachtloos bleef. Niets meer op de wereld bezat voor Poort nog waarde. Het