De Jordaan, Mooie Karel

377

begon plots iets in hem te woelen en te branden van blijdschap. Daar lag de stad en daar hoorde hij het menschen-gedruisch. In een eeuwigheid had hij dat niet gehoord en gezien. Hij rilde klam en schrok ervan. Ja, nu begon het in hem te jubelen. En hij voelde de tranen heet zijn oogen indringen. De lachhuiver sidderde weer door hem heen. Hij tastte het onbelemmerde en duizelde. Het wierd één gulzig ronken van lucht in zijn keel, een slurpen van de ruimte met zijn oogen en longen. Tegelijk verstarde het weer nuchter in hem; nuchter wierd hij, alsof er niets met hem gebeurd was. Eerst moesten zijn wangen glad; uitkijken naar een barbierszaak. Zoo behaagziek nog? Al heel spoedig stond hij voor een grooten, rijk-geëtaleerden kapperswinkel. Vreemd, hij durfde in dat deftige paleis-met-de-mooie-spiegelruiten niet naar binnen. Hij voelde zich ellendig-zwak en zijn twee handen beefden hevig van emotie. De stadsdrukte klonk nu hamerend zijn doove ooren in en bracht zijn zieke hersens in de war!... Hij wou... nee... niet terug... dat nooit!... Maar wel ergens op een heel stille plek wegsluipen, zich bergen... Maar tegelijk ook flink en doodgewoon naar binnen stappen,... ach, kon hij maar! Hij voelde telkens een woesten duw tegen zijn lichaam, iets dat hem tegenhield Al zou hij nóg zoo gewoon doen, de menschen om hem bemerkten het toch dat hij gezeten had; dat hij een smerige boef was, een deugniet!... Zijn kleur, zijn gevangenislucht... zijn schuwe gejaagdheid... hemel, al zijn onafhankelijkheid leek hij kwijt, zijn moed en onverschilligheid, onder het weeë verkwijnen in de cel. O, die mist nu van regen en nevel om hem heen!..

Hoe heel anders had hij zich dat alles in zijn donkere cel eigenzinnig voorgesteld! Toen had hij met tijgerachtige gloeioogen in het duister rondgestaard naar al zijn phantastische wangezichten. Nu kreeg hij het bar-benauwd onder het zinneloos-bedrijvige leven der menschen, waarvan hij het doel niet vatte. Frans keek schuw om zich heen, maar niemand — ervoer hij plots — bezag hem. Hij voelde het onverschillige langs-elkaar-loopen als iets heel mals en