De Jordaan, Mooie Karel

376

bruin-goor boevenpak, met zijn kaalgeschoren en groen-bleeken tuchthuiskop.

Maar dan, in een éven weenende vreugde, — een angst-snik stootte hij droog-nerveus uit, — herinnerde hij zich plots dat hij toch vrij was en rondwandelde als een meneer; dat niemand iets aan zijn uiterlijk kon bemerken! Maar waarom was hij dan niet dol en dol-gelukkig, niet krijschend-jubelend-blij, zooals hij het tijdens zijn verschrikkelijk en benauwd droomleven in zijn schemercel, al duizend en duizend maal had doorleefd, telkens weer van voren af aan?... En gevoeld, tot barstens-toe, ontzachlijk ontroerd, wanneer op Zondagmorgen hij meezong in het koor-der-lotgenooten, in de gevangkerk, bij het vrome, zoete begoochelen der orgelmuziek en allerlei mannenstemmen smartelijk of sterk door elkaar heenklonken? In zulke angst-hallucinaties en nachtmerries toén, was hij wakker geschrikt en zag hij niets dan het troostelooze nachtzwart om zijn brits, en wat later de grauwe muren. Dan, in bezinning, brak de verkropt-huilende jammer om zijn fluisterenden lok-droom en zijn rampzalige smart los. Kij beluisterde weer het sleutelgerammel en den stap der bewakers in de bange stilte... Hij lag in zijn cel!

Maar nou was hij toch vrij en hij ademde de klare, prikkel-scherpe lucht van de wijde wereld in, al regende het en druilde de hemel. Geen kooi meer om hem heen en geen kippengaas met traliewerk meer vlak boven zijn brandend-droge oogen; en geen ruwe klopstoot op het schaftluik meer, dat hij gereed moest staan voor het ״luchten". Nou liep hij zonder bewaarder, vrij, vrij, vrij,... en niets van opheffende vreugde gebeurde er in zijn blije binnenste. Hij bleef angstig, schuw als een blinde kat, bedeesd, schrikachtig voor het stads-gemurmel in de verte, en innerlijk zoo droef als de motregen, de lucht en de laag-drijvende wolken. Toch mompelde hij in zichzelf: waar moest hij heen? Wie kende hem? Had hij wel een thuis?... Stroef slikte hij zijn opgekropt verdriet weg. Geen sentimenteel gebler!... bedreigde hij zichzelf.

Al dichter naderde hij de stad en haar weemling. Toen juist