De Jordaan, Mooie Karel

374

keel; ontstond er een schrikkelijke beklemming in zijn binnenste, die hij niet begreep. Hij vermocht nog niet vól te beseffen wat het zeggen wou, dat hij voor het eerst na vijf jaren, weer buiten kon ademen...

Nu ging het toch gebeuren, dit waar hij jaren en jaren als een bezetene, onder vreeselijke kwellingen naar had verlangd ! Frans hoopte dat de zon zou schijnen en de lucht heel blauw zou zien, wanneer hij voor het eerst weer naar buiten trad uit de kille celgrauwte.

De twee dagen vóór zijn ontslag waren dof, wezenloos en traag omgetergd. Het was alles gelijk in een neveligen droom waarin hij, de hoofdpersoon, zichzelf nooit te zien kon krijgen.

Zijn afscheid van de gelukwenschende bewakers, van beambten, adjunct en Directeur,... het had alleen in hem gebracht een eindelooze melancholie, alsof hij met een onverklaarbare vrees en schuwe schaamte de wijde wereld weer inging, waar hij toch zoo mateloos en martelend naar had gesnakt. Hij bleef zichzelf één groot raadsel: de ontslagene, droef in elkaar gezonken van treurnis, omdat hij uit zijn hel verlost wierd! Waar was zijn verstikkend-jagende en jubelende vreugde, nu hij straks mocht vertrekken; nu hij de zon zou zien en de scherpe, open lucht zou proeven op de uitgedroogde tong; nu hij eindelijk zijn krachtelooze ledematen kon rekken in een wezenlijke ruimte en overal mocht stappen waarheen hij wilde, zonder verschrikking der bijgedachte: terug naar het kille hol?

Het uur van zijn ontslag uit Leeuwarden doorleefde Frans nog telkens, alsof het gisteren gebeurde. Vijf jaren waren er voorbijgesleept, in doodsche en folterende eentonigheid van ieder-uur-hetzelfde. Van zijn ouders had Frans nimmer iets gehoord. Zij hadden geen letter geschreven. En ook hij had zijn pen laten roesten in de cel, noch ooit een portret aan de celmuren gehangen, wat Zondags altijd wierd toegestaan. Hij had buiten bewaarders en beambten, en buiten hoog bezoek van regenten en alderlei koppentellers,