De Jordaan, Mooie Karel

III.

37°

Het was ook in dien tijd, dat Frans zich herinnerde wat de ״jongens" hem vroeger kwamen vertellen over een bloed-wreeden moordenaar, die jaren her met anderer hulp, buiten op een stille plaats een loopknaap om het leven had gebracht, alleen om een zak met duiten te bemachtigen. Ze hadden het kantoor-kereltje listig gelokt in een soort van verafgelegen café en het daar den hals afgesneden. Om het angst- en doods-gekrijsch van het kind te smoren hadden zij vóór, in de gelagkamer, een schei-bulderende gramophoon een militairen marsch laten spelen en onder woeste fanfare-klanken van trompetten, den knaap vermoord.

Frans, die immer een afschuw had van bloed en geweld, vond dezen moord van een rillende afgrijselijkheid. De kerel had levenslang gekregen en zat nóg in Leeuwarden. Die verworpene ademde in dezelfde gevangspheer waarin hij ademde. Maar wat de „jongens" hem er indertijd hoonend-cynisch hadden bijverteld, begreep Frans eerst na zijn eigen straf, in heel zijn griezelige ontzetting.

De monsterachtige moordenaar had tien jaar in eenzaamheid gezeten en bleek na zijn gruweldaad, mak, suf, een der tamste boeven geworden die de bewaarders ooit hadden te bewaken gekregen. De avond waarop hij van zijn eenzame opsluiting zou overgaan naar de gemeenschappelijke zit-zaal, was voor dien idioot-verschrompelde en wezenloos-mompelende, nauwelijks een verandering-in-gebeuren. Hij sprak nooit, hij klaagde nooit, hij vroeg nooit; hij mompelde, prevelde soms onverstaanbaar voor een ieder en hij keek jaren lang naar zijn bewakers, naar zijn verzorgers, naar den dokter, naar al de beambten, alsof hij zich niet één hunner herinnerde... Zelfs naar zijn nummer-oproep luisterde hij in trage verwarring en ontstelling. Doch eens op een middag moest de versufte verhuizen en overgebracht worden naar een lagere verdieping. De bewaarders, als naar gewoonte, wisselden fluitseinen met elkaar: pas op... kijk uit,... we