De Jordaan, Mooie Karel

359

rondbrachten en allerlei huishoudelijk werk te verrichten kregen, den godganschelijken dag dien afschuwelijken maskerlap duldden voor hun dagschuwe tronie. Nooit had Frans de smadelijkheid van het verachtelijk nummer-worden dieper gevoeld, tegen zijn trots in, dan in het gevang. Het bloed bonsde naar zijn slapen en hij zuchtte van ongekoelde wraakzucht bij dien onmenschelijken schimp.

Toen hij in zijn zwaarmoedige en rustelooze gedachten, voor het eerst communicatie-middelen met buren ontdekte, — in ״Amstelveen" zou hij het al lang hebben aangeleerd, maar het leek toen nooit zoo ver te kunnen komen, — was er iets geweldigs door hem heengeschokt. Het wonderlijk-stomme tik-spreken op de dofklinkende celmuren, links en rechts, ontroerde hem in den beginne zoo hevig, dat het zijn keel stikkend-nerveus van blijdschap toekneep. Ook langs de verwarmingsbuizen tikkelde het geheimzinnig-radde telegra-feeren van gevangenen, zelfs uit twee, drie cellen verder.

Frans begreep eerst niets van die soms langzame, plots Zich versnellende, dan weer onderbroken nijdige tikjes, die met alphabetletters wierden afgeteld. Maar heel gauw snoof hij er al de slimme fijnigheden van. Vooral het rap-in-zich-opnemen van het tikkend-geseinde, wierd hem een opwindend genot, al stond het iedermaal bedreigd en wierd het vaak verwarrend afgebroken door strenge spionnage van kwasterige bewakers of door bemoeizucht van gevangenburen-links, die zich in de gesprekken van gevangenburen-rechts kwaadaardig mengden. Liever sprak Frans onmiddellijk door de ventilatieklep met zijn buurman, maar toen hij na twee keer op deze wijze gebabbeld te hebben, eerst W en B, en daarna cachotstraf opliep, waagde hij het niet meer de lucht in te keuvelen. Want de strafcel was nog oneindig-wreeder en barbaarscher dan de zitcel: in dat kelderhol lei hij beestelijk-woelend vastgeklonken als in een pikdonkeren helletrechter. Er stond geen stoel, geen tafel. De grauwe muren klemden er enger op elkaar en de zoldering plette nog veel lager, benarder boven het aangezicht. Met luiken konden ze ieder

W en B: zeggen de gevangenen voor de straf: alleen op water en brood. —