De Jordaan, Mooie Karel

335

onbewust, later bewust, Mooie Karei zijn hoogste goed ontroofd, ... omgekeerd ontroofde Mooie Karei het hém. Iedere aarzeling om het geluk in Karei te verkerven, weg te moorden, iedere klank van meelij voor Karei, welke in zijn stem en in zijn menschelijk gevoel kwam dóór te klinken, zou zijn wraak ontkrachten.

Kreeg Karei de kleinste argwanende gedachte, dan was hij, Frans, verloren; verloren op een wijze die een ontzetting en een verderf voor hem zou worden. Want teniet gaan voor en om Corry, liet Frans Poort in roekeloosheid ijskoud; bracht hem zelfs een siddering van genot en ontroering; maar dan tegelijk mét Karei. Er was voor Frans Poort geen andere kamp mogelijk. Kwam hij openlijk uit voor het feit dat hij, Frans Poort, Corry begeerde en liefhad als een ontzinde en niet zou dulden dat Karei haar naderde, dan ging er vijandschap tusschen hun tweeën ontstaan, die halfslachtig, vurigen Karei juist naar Corry zou toedrijven. Ook Corry zelf zou hem, Frans, in verachting voor zijn tyrannie en dwanglust, van haar aftrappen. Maar nu hij voor zichzelf wist dat Corry niet van hém kon zijn, omdat ze alléén Karei liefhad, al wilde ze dien dan nooit meer ontmoeten, vermocht hij slechts Corry en Karei, — door een valsch verscherpen van uitspraken, een vertroebeling van gevoelens en een aanhitsen van trots bij Corry, ... een uitlokking van kwellende schaamte en minderwaardigheidsbesef bij Karei Burk, — van elkaar te houden in vereenzaming en verbittering.

Nu moest zijn volle macht op Karei zich eerst openbaren. Karei moest nu al banger door eigen schande-gedragingen bedreigd, en verteerd van angst en verlangen, niet meer naar Corry toedurven en ook langzamerhand niet meer naar haar hunkeren. Daarom zou Frans de snerpende leugen, de absolute afwijzing van Corry, genadeloos doorvoeren, gewetenloos en zonder zweem van week-menschelijke aarzeling. Karei moest nooit meer onder zijn verdriet, verdierlijking en ondergang uit kunnen!

Frans voelde in zijn vernielingsdrang van Burk's geluk,