De Jordaan, Mooie Karel

332

pende vervoering; een verrukking die Karei diep ontstelde. Karei, Móóie Karei, met zijn goud-blond haar en zijn blauwe, hel-electrizeerende oogen, stond zelf begoocheld onder dien hevig-stralenden geluksblik van Poort, waar toch telkens een zweem van angstige melancholie doorheen schoot. Karei, in knaag-wroeging, voelde plots zijn minderheid als liefdeman tegenover dien donkeren Frans. Hij, in zelfzuchtige zinnelijkheid verblind, had zich honderdmaal meer dan honderdmaal, in allerijl vergooid en verliederlijkt en Corry prijsgegeven. Hier stond tegenover hem een vroegere dief, een vroegere inbreker, een schooier,... maar een geduchte kerel; een veinzer en venijn-zuiger zeker, maar als minnaar oneindig kuischer van ziel en van geest dan hij, zwoele en zoete veroveraar, lokker en zwijmelaar in passie en ontucht, in gedrang en geraas. Nog nimmer had Karei zóó pijnlijk zijn lagere driften als uitgedroogd drab van zijn minste wezen herkend als juist nu, in de gloeiend-trotsche geluks-dronkenschap en minnaars-zuiverheid van Frans Poort.

Onverhoeds klonk het vonnis uit diens mond. Zonder verwijt sprak Frans:

— Jij Karei... jij heb nog oog voor 'n knap frommes hier... voor 'n knap mokkel daar,... jij maakt van de wijven 'n rarekiekkast... Ik snap dat niet...

Karei beefde van ingehouden drift.

— Dat is 't 'm juist... dat griefde haar ook zoo.

— Witte?... Watte?... stotterde Karei beteuterd.

In schrik sprong hij van zijn bed.

— Wat ?... Dat eeuwige wissele van jou... daar had Corry 't over... al was ze eerst te trots om er één woord over te reppen!

Weer dof en gesmoord, en half verwezen van schrik en ontgoocheling, vroeg Karei:

— Wat?... Waar had se 't over?

— Waarover?... Natuurlijk over jouw link liefdesspel met meide van allerlei slag...

Daar had Corry niets dar! minachting voor. Kon Karei