De Jordaan, Mooie Karel

331

wist eigenlijk niet of hij moest razen om het feit dat hij Corry niet uit dat schetterende en afgestroopte studentenclubje had bevrijd, met rechtsche hoekstooten pal op het hart, of moest lachen om haar lef en ongenakelijkheid.

Heel bang en stikkend-benauwd kreeg Mooie Karei het, toen Frans onder een soort van bezetenheid in de vervoering, bekende nog nooit in zijn leven zoo een mooie vrouw te hebben gezien, zoo mooi en zoo reê!

De paarse zwellingen onder Frans' oogen donkerden rood in zijn vaalbleek, hevig-bewogen gezicht. Frans voelde dat hij zich te fel had laten meesleepen. En hij temperde zijn dwepende stem onder eene eigenaardige, bittere verootmoediging.

Karei moest begrijpen, dat hij vóór dien niets van hun tweeën had afgeweten; dat hij zich in Corry verliefde, zonder ooit aan Karei gedacht te hebben.

Op een toon die Karei kapot sloeg, zei hij weer met een brandblik, wild overgegeven aan zijn eigen geestdrift en opzweeping, dat er voor hem in de wereld maar één vrouw bestond; dat hij naast Corry Scheendert nooit een ander zou kunnen en zou willen bezitten. Dat Corry alles, ja alles voor hem bleef, al was ze ook in niets van hem.

Toen mokerend in laaiende verachting, doormengd van een onstilbare haat-vreugde, verklaarde Frans dat hij iederen man, die Corry ook lief had, doch naast haar nog nieuwe prooi begeerde of toegaf aan verlangens en wellust voor andere vrouwen, vies-genotzuchtig en haar niet waard vond.

Frans verloor al meer zijn heimelijke kalmte en schijnbare gerustheid. Om zijn mond wrong een smartelijke kramptrek en hij sprak met zijn vol-klinkende stem, tóch alsof hij rilde van koorts.

Geweldig-hoog richtte hij zich op tegenover Karei. Zij waren even lang, de mannen, even rijzig. Frans' glanszwarte, ernstig-schoone en scherpgelijnde kop en zijn ontroerd, bleek gezicht gloeiden verinnigd door zijn echte en meeslee-

Reê: flink, koen. —-