De Jordaan, Mooie Karel

325

nu terug op hem; wreekte zich op zijn angsten en smart. Zooals hij in lage, lichtzinnige zelfzucht en wellustspel, vrouwen had laten hongeren en hunkeren naar zijn liefde, Zijn liefkoozing... zoo zou hij nu hongeren en hunkeren, oneindig veel helscher en kwellender, naar Corry. Want nooit had hij gedacht dat Corry toch een ander, een morsigen schelm, een tiejeis-kraker, een dooje vloo, boven hem zou verkiezen. Zijn ijdelheid was pijnigend getroffen, zijn trots geknakt en zijn zwierige fierheid gebroken. Corry had een ander, een ander lief! Besefte hij dat zonder zelf-bedwelming wel goed ? Kon hij zich dat nou in levenden lijve voorstellen, zonder vluchtigheid? Niet hém, Karei, Karei Burk uit de Jordaan, maar een ander, een anderen gooser!.. Karei sprong in schrik van zijn bank en een heete golf van dolle woede en wilde gedachten bruiste weer óp naar zijn koortsigen kop. Hij kreet en kermde in de roerlooze duisternis, waarboven ontzachlijk-hooge boomkruinen zwiepten en mischten met zacht geweld. Want het allergruwelijkste, het wreedst-kwellende was, dat hij toch nog hartstochtelijk van de meid hield. Wat... hield?... Razend op haar bleef; nog razender dan hij al was. Hetzelfde dartele gevalletje als toen zij scharrelde met Gouwenaar; toen zij door die Engelsche zeelieden op den Dijk bleek overrompeld in ״De Turksche Wacht" en toen zij met dien vervloekten Loe de Bokser hem tartte in ״De Gele Ballon". En nu, nu weer met Poort, dien zwart-harigen boef!...

Schelle vlamgloed van een fietslantaarn schoot over hem heen. Karei rilde en ontstelde.

Toen op een morgen, ruim een week na het gebeurde, stond Mooie Karei onverwachts tegenover Elsa, het Duitsche kosthuis-meisje, op de Lindengracht, midden in den ziedenden buurtroes naast Alie Vetgans, die altoos naar valeriaan luchtte. Hij ontstelde hevig. Zij wenkte hem bedeesd en zag heel bleek. Schrikkelijk en fel-opgericht kwam hij naar haar toe en toch alsof hij zijn lichaam onwillig meesleepte.