De Jordaan, Mooie Karel

317

Poort, die achteruit-waggelde, tegen den muur aanbonsde en onder een blindslaandsn klap van Karei in het gelaat, nauw wist wat hem overkwam. Na dien eersten vreeselijken slag beukte Burk hem de geweldige mokervuist dwars op de kaken en stompte Frans tegelijk de maag in. Geheel krankzinnig en wild-bevend van reuzenkracht, raasde hij onder het hoonende slaan, terwijl Frans zonder verweer, schier bewusteloos, lamlendig, mond-beschuimd wegzonk op het kamergrondje. Karei trapte hem hijgend in het bloedende gezicht en kreet, onder al dollere vervloekingen losbliksemend, dat Poort overeind moest kruipen; dat hij een laffe schooier was; dat hij overeind moest rijzen, opdat hij hem uit elkaar kon scheuren!

De Duitsche meid plots gilde over al de trapjes heen naar de gelagkamer, dat Karei en Frans elkander vermoordden.

Blauwrok, in de keuken aan het eten opscheppen, rende naar boven en een drom gasten volgde haar onder oorver-doovend trapgehos. Niemand begreep iets van het overrom-pelend-snel gebeurde. Ze zagen alleen Frans Poort aller-jammerlijkst, hevig-bloedend uit neus en mond, en bij de oogen zwart-rood van geronnenheid, zwaar gekneusd, bewusteloos op het half-duistere kamergrondje liggen met zijn verminkte hoofd, dwars-schuin en lijkbleek, tegen het kleine muurtje aangesmakt.

Karei, zinneloos getergd in halfgekoelde wraakzucht, rende kreunend naar beneden, terwijl de ontstelde gasten zich met Frans bemoeiden; vooral Schele Wip, eerst stom van schrik dat Karei zoo bar Frans in zijn bouten had gegrepen. Het bang-verwarde geschreeuw en gekrijt klonk heilloos en hol door het duistere kosthuis; bleef hangen over al de sombere vertrekjes. Een ieder dacht, dat Mooie Karei een moordenaar was geworden.

— Pelisie... pelisie!...

— Hij hep Frans fermaurd!...

— Wié?... Woar?...

— Mooie Koarel hep Frans fermaurd!