De Jordaan, Mooie Karel

314

in martelend verdriet en wel de wereld uit wou stappen. Zou Karei Burk geen Corry Scheendert gekend hebben, dan zou Frans voor dien haaien kerel zelfs vriendschap zijn gaan voelen. Nu, in schemp, haatte hij den Jordaner, zooals hij iederen änderen minnaar van Corry zou verafschuwd hebben onder den hemel.

Karei kreunde door zijn snikkenden wrok, zijn beestachtig dreigvloeken heen, en hij schreeuwde heesch:

— Corry... Corry... leuge, leüge,... Corry mit'n aêre!..

Frans Poort luisterde verschrikt. Al dit onnoozele en stompzinnige gebral om häär ?...

Weer woelde onder een vernielende stuiptrekking van smart-woede, Karei zijn hoofd en zijn handen de dekens in. Frans bleef ongeroerd, stug staan. Eindelijk hief Karei zijn gezicht smeekelijk-angstig op. Frans hoorde niets meer dan scheurend snikken en kreunen, onder bange en zware zuchten, en toen uitgeput zonk Karei slap en machteloos inéén.

Plots besefte Frans in diepe, kille kalmte... daar was wat ergs gaande: Karel's wanstaltige woede, het klam noemen en weer noemen van Corry,... de kerel wist dus alles! Alles? Neen... De kaarsen konden ook nu nog zonder sprankelingen branden. Alles? ... Neen... dan zou hij toch nog wel in een andere, onhebbelijker luim juist tegen hém uitgebarsten zijn, op het moment dat hij het kosthuis ingestrompeld was. Dan zou hij hem met galg en rad bedreigd hebben,... zou Karei nü niet de geknakte roggeaar spelen.

Toen Frans in verborgen gedrang en geprang, voor het bed arglistig-overleggend stond te gissen en te tasten naar het werkelijk-onthulde, herleefde in Karei plots weer afpijnigend een opbruisende smartdrift. Uit zijn ingezonkenheid rees Burk hartstochtelijk overeind en smeekelijk-hallucinant herhaalde hij:

— Corry... Corry... mit 'n kerel!... 't Is... 't is...

Een scheurende snik brokkelde zijn radeloos-droeve

woorden tot onhoorbare klanken af.

— Wat Corry?... vroeg nu gedwongen-kalm en zwaar

Haai: gewaldig, flink. —