De Jordaan, Mooie Karel

312

prikkelbaarheid, de laatste maanden van Mooie Karei gewend geraakt, maar zoo naargeestig-in-wanhoop hij er opheden bijliep, met zoo een dwarsbalk in het lijf,... nee... dan liever Karei in al zijn ouden, vlijmscherpen spot en bakkeleiende vernielzucht van vroeger!

Eerst wou Karei er den heet-opwindenden jeneverzuip in jagen, maar hij klappertandde op zijn kil hokje.

Blauwrok, onder zinneloos schaterlachen, had hem iets schunnig-zinspelends op zijn mooi gebit nageroepen, doch Karei hoorde niets en zag niets. Wild smakte hij zich op zijn bed neer. Hij kromp inéén, lei war-zinnen uit te brabbelen, in doodsangst te grienen als een kind. Alles om hem was hierboven, in de algemeene stilte van het kosthuis, vreemd geruisch en duisternis. Met zijn binnenin-koortsige hoofd woelde hij dol de stroozakachtige peluw om. Hij snikte, beet zich heftig de lippen bloedend open en hij gilde gesmoord, in een dof-ziedend geraas van ademlooze woorden, telkens het gezicht in smart-wanhoop opheffend:

— Corry... Corry... mit 'n kerel!... Corry... mit... heerejesus... Corry... Corry... die rommelpot!...

Zijn gelaat weekte in tranen; hij jammerde, stotterde en sprak luid alsof er iemand naast hem te luisteren stond.

Met gesloten oogen van uitputting, kermde hij weer:

— Alie het 't gesien... Alie... Greet sei 't ook!

Als dié het niet waren, zou hij het niet kunnen gelooven... de meid, die hij zoo boven alles, alles-ter-wereld liefhad,... zoobovenmenschelijk-lief... ineen zóó beschimmeld!

Burk klappertandde van kou. Het was alsof iemand ijswater zijn ooren ingoot. Er huiverde een verkilling door hem heen die bijna bezwijming bracht. Het oerkrachtig geweld van zijn leven leek in één slag gebroken. Weeklagelijk vroeg hij zich af, in verwarring: waar bleef nou al haar fatsoen? Ze was toch zoo grandig en zoo door-en-door veranderd tegen al haar vroegere grillen en grollen in ?... Niemand kon toch meer een pluisje op haar gedrag ontdekken ?... Eerst had hij Greet nog tegenover haar geplaatst, Greet, de zoet-