De Jordaan, Mooie Karel

3i x

glom als goudborduursel in het wegdonkerende vertrekje.

Mooie Karei was al zijn zwierigheid en spot-ironie kwijt. Hij rende de straat op, zoo hevig ontdaan, in een blinde smartwoede, érger dan toorn, dan boosheid en hoon, dat Ant en Al ie voor alles vreesden.

Karei liep rampzalig,... hij wist zelf niet meer waarheen. Dan holde hij, dan bleef hij star staan; dan ineen weer rende hij gejaagd voort, hijgend en kreunend. Hij keek als een wezenlooze en zag niets, voor alles onverschillig. Karei huilde, snikte, vloekte. De voorbijgangers waanden een dronkenlap te zien... Zijn oogen laaiden van haat-licht en hij reet zich de vingers tot bloed-wond in de zakken. Neen,... dit nieuws was verpletterend op hem gevallen! Een heete razernij in hem kwam los te breken. Zijn heele leven lag nu afgeknakt en jammerlijk vertrapt tot op den zuigenden wortel. Alles in hem woelde óm en óm. Van alle banden leek hij plots weggerukt; hij, vroeger vreugde-dronkene, had nu niets meer te ontzien. Gelijk een rotte mispel lei hij vertrapt. En toch voelde Burk de hevigheid van zijn smart en zijn brullenden toorn, door een innerlijke tweespalt en gebrokenheid in zich lamgeslagen.

Uitgeput door angst en woede kwam hij eindelijk langs stille avondgrachten, in de Buiten-Brouwerstraat zijn kosthuis instrompelen, midden tusschen het zatte gezwatel der gasten; pal op het reukige en riekende eet-uur.

Frans Poort, die zwijgzaam achter het donkere balustradetje hurkte, ontwaarde dadelijk dat er iets schrikkelijks en jammer-vols met Karei gebeurd was. De trotsche, hoog-zeilende kerel, met zijn soms ingehouden, speelsche levensmacht, leek in één uur vermagerd, vergrauwd, en hij zwalkte voorover-gebukt als een oude, kromgegroeide man.

Toch vroeg Frans niets.

Karei, hijgend naar adem, hulpeloos, liep blind door, strompelde en struikelde in schaamachtige haast de trapjes op naar zijn donker kamertje. De slaap- en eet-gasten waren al veel grimmig-brutale malligheid en kwasterige