De Jordaan, Mooie Karel

3io

in volle lengte. Het duifje stoof als een paarlmoeren vogel óp.

Alie weende, wierd groenbleek en sidderde. Ze wist hoe Oom Karei in een bezetene, een moord-vechter kon veranderen, onder zijn toomelooze drift. Ze vreesde zijn greep, zijn klemhand, zijn oogenvlammen, en ze schaamde zich voor zijn dolle dreigstem. Voor al het lieve geld van de wereld had ze gewild, dat Greet... och nee, soo skrikkelijk gong het in haar romanse fullietons ommers óók!

Ant kwam van boven kreupel aansloffen op het wenteltrapje. Ze drong zonder het te willen nu knieknikkende Alie vanzelve naar beneden. Weer haperend, onder gesnik en tranen, erkende Alie dat het Corry wél geweest was, met een zwarten kerel. Zijn gezicht had ze nauwelijks in het donker gezien. Ze liep vlak langs het keuvelend en dribbelend paar, maar Corry had haar niet opgemerkt.

— Ziedet ge wel,... herhaalde Greet,.., dat 't waar is!...

't Was eenen gansch knappen kerel... eenen donkeren

vent... met gitzwart haar...

Had Alie haar verteld.

In Greet's glanzige oogen flonkerde een angstige vreugde, al neep er pijn in haar binnenste, dat ze Karei op een rad zette.

Alie rilde, maar Karei hoorde in zijn wraakzuchtige rampzaligheid nauw meer Greet's kroelende, trillend-vleiende stem, die zelfs lokte in de ontzetting van het gebeuren.

Moordgrimmige jaloezie doorvlijmde Karel's bloed.. Corry, Corry dan tóch met een anderen gooser!... Het was dus alles huichelarij geweest, de vrome streken van dat liederlijke begijnenbroodje,... heel haar kuisch leventje daar in Den Haag. O, hij kon haar vloeken, haten en ze allebei wurgen...

Thijs, boven aan het wenteltrapje, fluisterde wat heesche Zinnetjes, doch Gijs, overgevoelig plots en bang dat Karei zijn mallotigen vader met een vuistslag zou neêrrammen, trok Thijs bij zijn jas het bovenkamertje in.

— De komplemente,... kreet hij gesmoord,... je bin te veul!

Het ruggetje van het ontstelde duifje op het pronkkastje,