De Jordaan, Mooie Karel

3°9

pan. Wat ?... Corry... Corry gezien met een kerel ?...Een kérel ?... gilde hij gesmoord. Was Corry hiér, in Mokum ?... Had ze hem bedot met een kerel?... Wat zei Greet?... Met een kerel ?... Met een kérel?... Nee ... nee!. ..Wat?... Met een kerel?

Hij herhaalde het in ruwheid en angst dooreen, wel honderdmaal, zonder iets te beseffen. Een afgrijselijke, ondragelijke beklemming en een schrikkelijk leedgevoel, alsof hij stapelgek zou worden, overvielen hem. Had hij goed gehoord? Geen aanhitsende mop?...

Het bloed golfde en dreunde gloeiend en bonzend óp in zijn doorduizelden kop, en hij beefde. Een vreemde geur van de straat woei aan; naar Karei waande, uit een menschen-looze stilte.

De zon zonk uit en een gouden schaduw-avond kwam sluipend aanduisteren door de Dwarsstraat, waarin honderd geruchten achtereen stierven in de verte.

Had hij goed gehoord?... Corry... Corry?... Dat was het allergruwelijkste wat hij hooren kon!

— Ja-ja,... herhaalde Greet, doodelijk geschrikt onder Karel's dolle dreigschreeuwen en het helle, knetterende branden van zijn wilde oogen,... vraagt ge 't Alie maar!

Rillend en met dof-kermende stem, riep Karei Alie naar beneden. Ze wou uitdralen,... haar bloedkoralen kettinkje was net gebroken,... maar weer, nu donderend, kreet Karei, zijn gezicht afzichtelijk doorkrampt va,n woede, haar naam.

Op het duistere draaitrapje halverwege, bleef Alie bevend en aarzelend staan, met angstblikken ensmeekoogen-om-hulp naar Greet en in vrees verward, haperde ze iets van het geziene.

— Ja... ikke... meskien... ja... 't kan... ikke geloof da se 't was!... 't Was... donker... 's aves...

Karei schreeuwde onmenschelijk-rauw, zóó dat Alie weer het trapje opholde en een huil uitloeide van bangheid.

— Skei uit!... Donker?... Geloof... gelóóf?... Ké je Corry nie meer?...

Karei was van Teun's kraakbedje overeind gesprongen,