De Jordaan, Mooie Karel

24

— Mins, hou op... ik lach me an mootjes,... soo'n meleur!

Ant hield aan, beklemd, en Karei geeuwde, armgerekt

en verveeld:

— Je gemaal Thijs is d'r mit 't onderrokkie fan Aaltje Gummie fan deur, gearremd mit Schorre Kees... Weet je je weetje nou?

Ant zweeg in schaamte, verlegen. Zij begreep: uit Karei kreeg zij nooit een woord los. Die verraadde zijn broer niet.

Nou was het een vierdag: Pinksteren. Thijs, die grauw-broer, snurkte maar door en vast als gebakken aarde. Naar de Kerk op Noordermarkt, in Tichelstraat of Elandstraat? Aan zijn nooit-nie! Alles sliep een uurtje langer, met Pinkster.

Mooie Karei ronkte beneden. Eerst zou hij heel vroeg opstaan. Hoorde hij den kinder-heibel heelemaal niet ? Wat deerde hem nou weer? En Alie, haar meid van zeventien, lei die ook nog vadsig op haar stroo? Die stonk temet van luiheid. Ze asemde alleenig voor d'r ponnie en d'r kuifie, voor d'r krultange en d'r spelde rondom, voor 'n frutje en 'n dutje en voor d'r fuilietons! Nou hadden zij eerst in de Dwarsstraat weer valsch gesmoesd en verdacht gemaakt, dat het hachelijk zou wezen voor het knappe nefke Alie, zoo vlak haar slaapnest bij Mooie Karei. Nogal een onnoozel wicht! Dat verbroddelde niesse wist veel meer dan zij, van allerlei schandelijkheid en gemeenigheid in en buiten de buurt. Haar Alie was de groote onbetaalde fladder van de heele Willemstraat, Lindengracht en Goudsbloemstraat. Haar meid wist van een iegelijk het naadje van de kous; van kerels, wijven en gezin. Alie vertelde de dingen van het verleden of zij ze zóó levendig had meegemaakt. Zoo een brok comedie als dat brutaal nest toch was... Greet zelf had altijd gezeid:

— Moeder, dat is géén vergulsel,... duw Alie op de planke, sel je wat belefe!... Se wordt 'n groote teneel-speelster.

Dat was nou eenmaal Alie's romanse netuur zoo! Gister-

Heibel: ruzie. — Niesse: meid. — Fladder: nieuwsblad. —