De Jordaan, Mooie Karel

295

erbarming zweet-dampen en hoorde ze hevig hijgen en kermen, In beangstigenden krachtnood leken zij eikaars adem over te nemen. De zwoeg vermorzelde hun wezen en zij voelden Zich half vertrapt onder den afgrijselijken weerstand van het inscheurende staal. Toch gleed al verder en verder, het insissende ijzer weg in het geboorde gat van den geolieden achterwand.

Harmen kauwde steeds smakkender op zijn pinda-kaas, en zijn van spieren en aderen opgezwollen kop geleek een vurig-gevlekte, purperen bal. Daan Blikkie, half geradbraakt en uitgeput, kon nauwelijks meer lucht happen. Al zijn gebaren waren verslapt, krachteloos en ontzenuwd. Ze vloekten en weigerden verder te stooten. Ze hadden onmenschelijk gepeesd, doch Frans bezielde heet-fluisterend de zwoegers opnieuw; hij pronkte ze verblindend de mooie dot poen op, wanneer ze zouden winnen. O, hij drukte nog lang geen kien. Hij hijgde van hartstocht en werkdrift. De bietroode hoofden glommen in het zweet.

Ze moesten volhouden en doorbavianen tot den laatsten ademhaal, met bonzende harten, en nooit opgeven, al peesden zij zich kreupel of bezweken. Als ze straks de bankbiljetjes zouden hooren ritselen tusschen de vingers, dan deerde het niet dat de handen waren wondgestooten, omdat het loon Zoo zoet leek zonder verschutting.

De kerels hapten naar lucht en toen eindelijk het gat groot genoeg was ingescheurd, kon Daan Blikkie zijn half-verlamde vlerk het eerst er doorheen wringen. Een kramp schoot bevend door zijn knuist. Heel zijn ingebukte lichaam trilde nog na van vermoeienis en uitmergeling. Achter hem grijnsde de door een zwarten doek met knoopen opgehoogde, vreemd-gedoornde kop van Harmen en het ontzette, vaal-bleeke gelaat van Frans in de halfduistere flauwte van het licht, en hijgend keken zij naar het gat, ontroerd, verlangend te weten wat hij er uit zou opvisschen. Harmen richtte zijn schijnwerper en plots overviel hen de angst voor betrapt-wórden. Want vlak bij de deur was iets opengekraakt, nabij

Dot poen: groote buit. — Kien drukken: zich met iets vastwerken. — Bavianen: heel hard werken. — Versohutting: betrapping. — Vlerk: arm, —